Silent Messages

********** English **********

Hopstreet Gallery is pleased to announce its upcoming exhibition, 'Silent Messages'.
The gallery and Fabrice Souvereyns invited six artists whose work engages in a dialogue with Souvereyns' new work.

Fabrice Souvereyns (°1995 lives and works in Ghent)
For the drawings Souvereyns uses numerous recurring starting points. He opts for Simili Japon paper.
A pencil, eraser and cutter are his only tools. The pencil touches the paper with varying degrees of force, from hard to soft; the lines hover between fragile and deep indentations.
Without a story or theme, he spontaneously investigates with flowing lines in an initial phase. While in the studio, he visually and mentally immerses himself in nature, as if he were among the plants. How exactly does the bark of a tree trunk or the surface of a stone look in his mind? What role do light and shadow play? How do all the elements of nature function together? His field of vision covers the enormity of the cosmos down to the smallest detail of a plant, with every dimension in between. Science informs us that there is much more to learn about nature beyond our limits of observation. The abstract components in his work actually refer to realities that reach beyond our naked eye, though they traverse the recognizable world and make it possible. I’m not only talking about floral genetics.
Occasionally he uses collages and negative shapes. A rhythm evokes syncopation; he answers a previous intervention with a countermovement. Bright areas become dark, and vice versa. The artist consciously deviates from obvious virtuosity. Sometimes he steps back. Fragments are erased. Geometric shapes insert order into the loose lines. The focus areas change along the way; the subject transforms. As the work process evolves, he consciously steers the drawing in a particular direction.

Jonathan Callan’s (°1961 lives and works in London) work ranges across a diverse set of mediums, methods and materials. It is linked by a preoccupation with the limitations of language. Callan often works with texts, books, maps, and photographs. Much of this information is sourced and filtered from secondhand books. He regards his own culture as one that is predominately literary and has had an almost lifelong concern in trying to reconcile his own deep interest in materiality with that pervasive literary history. The work is often playful and self-consciously renders and re-presents much of what might be considered abstract- thought, meaning, understanding- in very physical terms. Texts and images are abraded, removed, reconstituted and at times almost obliterated. The work can be both small and intimate and also expansive, sculptural installations that occupy whole spaces.

Dominique De Beir (b. 1964, female, lives and works between Paris and Picardië) perforates paper, cardboard and polystyrene. She challenged the vocabulary of painting (material, medium and colour) and replaced it with the randomness of gestures and their impact on a surface. This allows her to focus on concepts like scratching and digging, between surface and depth, while exploring physical impact and rhythm. By sometimes pushing perforation to the limits of what the material can handle, she plays with an inherent ambiguity between building and destroying, opacity and transparency, durability and fragility.

Dominique De Beir’s work is characterized by the mise en abyme of a repeated gesture of perforation. The questioning here is of a painterly nature. The gesture is performed on flat media, usually poor and neutral materials such as paper, wax or white cardboard, and sometimes through sheets of carbon paper that leave irregular bluish shadows on the surface.

Katharina Hinsberg’s (°1967 lives and works in Dusseldorf) drawing-based practice is one of today’s most innovative. Hinsberg explores real space and leaf space in equal measure. She questions the concept of drawing and enriches it with many dimensions. The slow, concentrated cutting, releasing of lines plays just as great a role in her work as the usually fast, gestural, often body-related drawing process. In cutting, exposing or piercing, she opens the sheet into space and questions her own drawing to the point of negating it.
The red coloured pencil lines, expressively drawn by hand on paper have been cut out of the white sheet surrounding them and then connected to and held by a white grid cut from the same sheet.

Oskar Holweck (°1924 – 2007, St-Ingbert, Germany) is considered to be the pioneer of paper art in Europe.
Bending, creasing, crumpling, folding, pressing, squeezing, stretching, scoring, tearing, slitting, cutting, sawing, singeing, burning – using various techniques, the artist Oskar Holweck devoted all his artistic powers to one material: industrially produced white paper. With the concentration of a scientist engaged more in research than in invention, he investigated, in serial repetitions, the elementary processes of artistic work and the essential properties of his medium. Holweck internalized the principles of the teacher and Bauhaus master Josef Albers, who had his students experiment with paper as part of his “material exercises”. In excluding the use of glue, he encouraged students to develop paper objects through a process of folding and cutting. In 1958, as a member of the group ZERO, founded by Heinz Mack and Otto Piene, Holweck began exploring the effects of light on his paper relief surfaces and layered book objects, with the intention of, in his own words, “showing the coloured nature of white”. His works have not been titled since 1956 but are sorted and named according to date.

Bart Stolle (°1974 lives and works in Brussels) is working on a complex body of work that consists mainly of paintings, drawings and animated films. His works reveal a strong interest in computer language, science, space travel and artificial intelligence. Yet he does not use the most modern technologies or media to create his works, preferring instead manual, more labor-intensive techniques.
"There is an inflation of images. People are no longer looking and feeling. It's not Bart Stolle's intention to show the image. He wants to reveal what's behind the image. A computer can generate an image in a fraction of a second. He wanted to capture part of that process." Bart Stolle considers the invisible more fascinating than the visible. By omitting many elements, he invites viewers to use their imagination (and empathy). He has noticed that our empathic and creative capacity is strained by the huge amount of digital stimuli we encounter daily. That's why his practice, which includes both analogue and digital elements, focuses on some old-fashioned slowness. He produces his works under the title Low Fixed Media Show, a fictional advertising agency.

In recent years, Bart Stolle has increasingly devoted himself to his drawing practice. On a daily basis, he develops works on paper in a purified formal idiom: repetitions and variations with dots, dashes and lines. In doing so, Stolle often refers to natural processes and evolutions as well as to self-organizing patterns and statistics. The drawings are executed so meticulously that they almost seem to have been printed mechanically. In both his paintings and drawings, the artist seeks out the tension between the digitally generated ‘appearance’ and the underlying manual labor.

Annick Tapernoux (°1970 lives and works in Brussels)
Throughout her career as an artist, her essential goal was to transcend matter – silver – where form disappears behind the material to reveal a sensation of softness, sensuality, fragility and understated beauty. She loves the idea that silver can become unrecognizable to the point of being confused with mother of pearl or ceramics.
Her work is intuitive and tactile. It is infused with her love for Japan and its relation with nature. It suggests a particular state of grace with its fleeting emotions and fragile moments. She tries to pare down to the essence without removing the poetry. Each of her pieces embeds the time spent until the piece starts to live its own life, with its own vibrations, resonances.
From 2014 till 2020, she lived in Beirut (Lebanon). Collaborating with Selim Mouzannar, Lebanese jeweler.

We would like to thank the following galleries for their collaboration on this exhibition: Galerie Werner Klein, Cologne (K. Hinsberg); Galerie Martin Kudlek, Cologne (O. Holweck) and More Upstairs Gallery, Brussels (A. Tapernoux).

********** Français **********

Hopstreet Gallery a le plaisir de vous annoncer sa nouvelle exposition « Silent Messages ».
La galerie et Fabrice Souvereyns ont invité six artistes dont les œuvres dialoguent avec le nouveau travail de Souvereyns.

Fabrice Souvereyns (°1995 vit et travaille à Gand)
Pour ses dessins, Souvereyns part d’un certain nombre de données récurrentes. Le support est toujours un papier simili Japon. Le crayon, complété d’une gomme et d’un couteau, constitue son seul outil de travail. Le toucher du crayon varie du dur au mou, les lignes sont tantôt fragiles tantôt taillent de profondes encoches. Des gris intenses rivalisent avec des blancs aux nuances grisâtres.
Sans fixer d’histoire ni de thème, il explore d’abord spontanément, en utilisant des lignes fluides. Dans l’atelier, il s’immerge visuellement et mentalement dans la nature, comme s’il se trouvait au milieu d’une végétation foisonnante. A quoi ressemblent exactement l’écorce d’un tronc d’arbre, ou la surface d’une pierre, dans son propre esprit? Quel rôle jouent l’ombre et la lumière? Comment les différents éléments de la nature fonctionnent-ils entre eux? Son champ de vision embrasse un large éventail de phénomènes qui s’étend du vaste cosmos jusqu’au plus infime détail de la plante, avec toutes les échelles intermédiaires.
La science nous enseigne qu’il y a beaucoup à apprendre sur la nature au-delà des limites de ce que nous pouvons observer immédiatement. En fait, les composantes abstraites de l’œuvre de Fabrice Souvereyns renvoient précisément à ces réalités-là, imperceptibles à l’œil nu, mais traversant le monde visible et le rendant possible.
A l’occasion, l’artiste utilise des collages et des formes négatives. Un rythme appelle un rythme contraire, un contre- mouvement répond à une intervention antérieure. Les pans de lumière deviennent sombres et vice versa. L’artiste refuse consciemment toute virtuosité trop évidente. Parfois, il fait marche arrière, effaçant certains fragments ou les recouvrant d’un autre dessin. Des formes géométriques se superposent aux lignes libres, y greffant un certain ordre. En cours de route, l’accent se déplace, le sujet se transforme. A mesure que le travail avance, l’artiste oriente le dessin plus consciemment dans une direction déterminée.

Jonathan Callan (°1964 vit et travaille à Londres)
L’œuvre de Jonathan Callan fait appel à une gamme très variée de supports, de méthodes et de matériaux. Ce qui fait son unité, c’est qu’elle tourne autour de la question des limites du langage. Callan travaille souvent avec des textes, des livres, des cartes et des photographies. La plupart de ces matériaux ont été trouvés et sélectionnés dans des livres d’occasion. L’artiste voit sa propre culture comme fondamentalement littéraire, et s’est efforcé, sa vie durant, de concilier son propre intérêt profond pour la matérialité avec cette histoire littéraire omniprésente. Le travail estsouvent ludique et se plaît à re-présenter des choses qui pourraient être considérées comme abstraites – la pensée, le sens, la compréhension – en termes très physiques. Les textes et les images sont abrasés, enlevés, reconstitués et parfois presque complètement effacés. L’œuvre peut être petite et intime, mais aussi expansive : c’est le cas lorsqu’elle prend la forme d’installations sculpturales qui occupent tout un espace.

Dominique De Beir (°1964 vit et travaille entre Paris et Picardie)
Dominique De Beir perfore le papier, le carton et aussi le polystyrène. Bousculant le vocabulaire traditionnel de la peinture (matière, médium et couleur) au profit de l’aléatoire du geste et des impacts dans la surface, Dominique De Beir se concentre sur les notions de grattage et de creusé, entre surface et profondeur. Poussant parfois la perforation à la limite de ce que la matière peut supporter, elle joue sur une ambiguïté inhérente entre composition et destruction, opacité et transparence, stabilité et fragilité.
Le trait distinctif du travail de Dominique De Beir est la mise en abyme d’un geste répétitif de perforation. Avec l’idée d’engager un questionnement d’ordre pictural, il est appliqué sur des supports plans, sur des matériaux en général pauvres et neutres comme le papier, la cire ou le carton blanc, parfois au travers de feuilles de papier-carbone qui laissent sur la surface des ombres bleutées irrégulières.

Katharina Hinsberg (°1967 vit et travaille à Düsseldorf) propose une pratique artistique basée sur le dessin qui apparaît comme l’une des plus innovantes d’aujourd’hui. Hinsberg explore à parts égales l’espace réel et l’espace de la feuille. Elle interroge le concept de dessin et l’enrichit de quantité de dimensions nouvelles.
Dans son travail elle accorde autant d’importance au découpage lent et concentré qui libère les lignes, qu’au dessin généralement rapide, gestuel et souvent lié au corps. En découpant, exposant ou perçant, elle ouvre la feuille à l’espace et remet en question son propre dessin au point de le nier.
Les lignes de crayon de couleur rouge, expressivement tracées à la main sur le papier, ont été découpées dans la feuille blanche et reliées à une grille blanche découpée dans la même feuille.

Oskar Holweck (°1924 – 2007, St-Ingbert, Allemagne) est considéré comme le pionnier de l’art du papier en Europe. Courber, plier, froisser, chiffonner, presser, aplatir, étirer, entailler, déchirer, tacheter, percer, couper, scier, cautériser, brûler – en déployant une vaste panoplie de techniques, l’artiste allemand Oskar Holweck a dédié l’ensemble de ses forces artistiques à un seul et même matériau : le papier blanc produit industriellement. Avec le dévouement d’un scientifique qui se consacre davantage à la recherche qu’à l’invention, il a étudié, à travers des répétitions sérielles, les processus élémentaires du travail artistique et les propriétés essentielles de son matériau. Holweck a intériorisé les principes du maître du Bauhaus Josef Albers, qui, en tant qu’enseignant, imposait à ses étudiants l’expérimentation du papier dans le cadre de ses « exercices sur le matériau ». Comme il leur défendait d’utiliser de la colle, il les encourageait à fabriquer des objets de papier à travers un processus de pliage et de découpage. En 1958, devenu membre du groupe ZERO fondé par Heinz Mack et Otto Piene, Holweck commence à explorer les effets de la lumière sur les surfaces en relief de ses œuvres en papier et sur ses livres-objets composés de différentes couches superposées : il veut, selon ses propres termes, « montrer la nature colorée du blanc ». Ses œuvres sont restées sans titre depuis 1956, mais elles sont classées et nommées en fonction de leur date.

Bart Stolle (°1974, vit et travaille à Bruxelles) élabore une œuvre complexe composée principalement de peintures, de dessins et de films d’animation. Ses œuvres témoignent d’un intérêt marqué pour le langage informatique, la science, les voyages dans l’espace et l’intelligence artificielle. Pourtant, il n’utilise pas les technologies ou les supports les plus modernes pour créer ses œuvres, mais leur préfère au contraire les techniques manuelles, plus exigeantes en termes d’heures de travail.
« Il y a une inflation d’images. Les gens ne regardent plus et sont devenus insensibles. L’intention de Bart Stolle n’est pas de montrer l’image. Il veut révéler ce qui se cache derrière l’image. Il veut montrer le plus possible avec le moins de moyens possible. Un ordinateur peut générer une image en une fraction de seconde. Il a voulu fixer une partie de ce processus. » Bart Stolle trouve que l’invisible est plus fascinant que le visible. En supprimant beaucoup, il invite le spectateur à faire appel à son imagination (et à son empathie). Il constate que nos capacités d’empathie et de créativité sont mises à rude épreuve par la grande quantité de stimuli numériques qui nous assaillent chaque jour. C’est pourquoi sa pratique, qui comprend à la fois des éléments analogiques et numériques, privilégie une certaine lenteur artisanale.
Ces dernières années, Bart Stolle s’est de plus en plus concentré sur sa pratique du dessin. Quotidiennement, il élabore des œuvres sur papier dans un langage formel épuré : répétitions et variations avec des points, des traits et des lignes. Souvent, ces œuvres font référence à des processus naturels ou à des évolutions physiques ; mais Stolle évoque également des motifs auto-organisés et des statistiques. Les dessins sont si méticuleusement exécutés qu’ils ont l’air d’avoir été imprimés mécaniquement. Dans ses peintures comme dans ses dessins, l’artiste recherche la tension entre la « figure apparente » qui a été générée numériquement et le travail manuel qui la sous-tend. Il produit ses œuvres sous le titre « Low Fixed Media Show » : une agence de publicité fictive.

Annick Tapernoux (°1970 vit et travaille à Bruxelles)
Tout au long de son parcours d’artiste, le but essentiel d’Annick Tapernoux a été de transcender la matière – l’argent – et d’aboutir à un objet dans lequel la forme disparaît derrière la matière pour révéler une sensation de douceur, de sensualité, de fragilité et de beauté discrète. Elle essaie de réduire l’objet à l’essentiel sans supprimer la poésie.
Elle aime l’idée que l’argent devienne méconnaissable au point qu’on pourrait le prendre pour de la nacre ou de la céramique. Son travail est intuitif et tactile. Il est imprégné de son amour pour le Japon et de sa relation avec la nature. Il suggère un état de grâce particulier avec ses émotions fugaces et ses moments fragiles.
C’est une invitation à la contemplation, un moyen de nous faire prendre conscience de la beauté de nos gestes au quotidien.
De 2014 à 2020, Annick a vécu à Beyrouth (Liban) où elle a collaboré avec le joailler libanais Selim Mouzannar.

Pour cette exposition, nous tenons à remercier les galeries suivantes pour leur coopération : Galerie
Werner Klein, Cologne (K. Hinsberg) ; Galerie Martin Kudlek, Cologne (O. Holweck) et More Upstairs
gallery, Bruxelles (Tapernoux).

********** Nederlands **********

Hopstreet Gallery is verheugd u de komende tentoonstelling ‘Silent Messages’ aan te kondigen.
De galerie en Fabrice Souvereyns nodigden zes kunstenaars uit van wie het werk de dialoog aangaat met het nieuw werk van Souvereyns.

Fabrice Souvereyns (°1995 woont en werkt in Gent)
Bij het tekenen hanteert Souvereyns een aantal terugkerende uitgangspunten. Als drager opteert hij voor Simili Japon papier. Het potlood, aangevuld met gom en breekmes, vormt zijn enige werkinstrument. De aanraking van het potlood met het papier varieert van hard tot zacht, de lijnen balanceren van fragiel tot diepe inkervingen.
Zonder verhaal of thema trekt hij in een eerste fase spontaan op onderzoek uit met vloeiende lijnen. Hij laat zich in het atelier visueel en mentaal onderdompelen in de natuur, alsof hij zich tussen de planten bevindt.
Hoe ziet in zijn geest een schors van een boomstam of de oppervlakte van een steen er precies uit? Welke rol vervullen licht en schaduw? Hoe functioneren alle natuurelementen onder elkaar? Zijn blikveld omvat de brede waaier van de kosmos tot het kleinste detail van een plantje, met alle schalen ertussenin. De wetenschap informeert ons dat er voorbij onze waarnemeningsgrenzen nog veel meer te leren valt over de natuur. In feite verwijzen de abstracte componenten in zijn werk naar realiteiten die voorbij ons blote oog reiken, hoewel ze de herkenbare wereld doorkruisen en mogelijk maken.
Bij gelegenheid maakt hij gebruik van collage en negatieve vormen. Een ritme roept een tegenritme op, een eerdere interventie beantwoordt hij met een tegenbeweging. Lichtpartijen worden donker en omgekeerd. De kunstenaar wijkt bewust af van de evidente virtuositeit. Soms zet hij stappen terug. Fragmenten worden uitgegomd. Geometrische vormen enten ordening op de losse lijnvoering. Onderweg wisselen de aandachtspunten, het onderwerp transformeert. Naarmate het werkproces evolueert, stuurt hij de tekening bewuster een bepaalde richting uit.

Jonathan Callan (°1961 woont en werkt in Londen)
Het werk van Jonathan Callan beslaat een breed scala aan media, methoden en materialen. Het vindt zijn eenheid in een preoccupatie met de beperkingen van taal. Callan werkt vaak met teksten, boeken, kaarten en foto’s. Veel van deze informatie is afkomstig uit tweedehandsboeken. De kunstenaar beschouwt zijn eigen cultuur als overwegend literair van aard, en probeert al bijna zijn hele leven zijn eigen diepe interesse voor materialiteit te verzoenen met die alomtegenwoordige literaire geschiedenis. Zijn werk is vaak speels. Veel van wat als abstract kan worden beschouwd – gedachten, betekenis, begrip – geeft hij zelfbewust weer in zeer fysieke termen. Teksten en beelden worden weggekrabd, verwijderd, opnieuw opgebouwd en soms bijna helemaal uitgewist. Het werk is nu eens klein en intiem, dan weer expansief : sculpturale installaties die hele ruimtes in beslag nemen.

Dominique De Beir (°1964 woont en werkt tussen Parijs en Picardië) perforeert papier, karton en ook polystyreen. Ze zette het vocabularium van de schilderkunst (materiaal, medium en kleur) op de helling en verving het door de willekeur van het gebaar en de impact ervan op een oppervlak. Op die manier kan ze zich richten op begrippen zoals krassen en graven, tussen oppervlakte en diepte, waarbij ze de fysieke impact en het ritme onderzoekt. Door de perforatie soms tot het uiterste te drijven van wat het materiaal aankan, speelt ze met een inherente ambiguïteit tussen opbouwen en vernietigen, opaciteit en transparantie, duurzaamheid en kwetsbaarheid.
Kenmerkend voor het werk van Dominique De Beir is de mise en abyme van een telkens herhaald gebaar van perforatie. De vraagstelling is hierbij van schilderkunstige aard; het gebaar zelf wordt gesteld op vlakke dragers en op doorgaans arme en neutrale materialen zoals papier, was of wit karton, soms doorheen vellen carbonpapier die onregelmatige blauwachtige schaduwen op het oppervlak achterlaten.

Oskar Holweck (°1924 – 2007, St.-Ingbert, Duitsland) wordt beschouwd als de pionier van de papierkunst in Europa.
Vouwen, plooien, kreukelen, verfrommelen, drukken, knijpen, uitrekken, kerven, scheuren, een markering maken, snijden, zagen, schroeien, branden – met behulp van een heel arsenaal aan technieken wijdde de kunstenaar Oskar Holweck al zijn artistieke krachten aan één enkel materiaal: industrieel geproduceerd wit papier. Met de toewijding van een wetenschapper die niet zozeer uitvindt, maar veeleer onderzoekt, bestudeerde hij, in seriële herhalingen, de elementaire processen van het artistieke werk en de essentiële eigenschappen van zijn medium. Holweck verinnerlijkte de principes van Bauhaus-meester Josef Albers, die als leraar zijn studenten liet experimenteren met papier als onderdeel van zijn “materiaaloefeningen”. Hij verbood het gebruik van lijm en moedigde zo zijn studenten aan om papieren objecten te ontwikkelen door middel van een proces van vouwen en snijden. In 1958 werd Holweck lid van de groep ZERO, opgericht door Heinz Mack en Otto Piene. Op dat moment begon hij ook de effecten te onderzoeken van het licht op zijn papieren reliëfoppervlakken en gelaagde boekobjecten : zijn doel was, in zijn eigen woorden, “de gekleurde aard van wit te laten zien”. Zijn werken zijn sinds 1956 zonder titel gebleven, maar zijn gesorteerd en benoemd op datum.

De op tekenen gebaseerde praktijk van Katharina Hinsberg (°1967 woont en werkt in Dusseldorf) is een van de meest innovatieve van dit moment. Hinsberg verkent in gelijke mate de echte ruimte en de ruimte van het blad. Ze bevraagt het concept “tekenen” en verrijkt het met velerlei dimensies. In haar werk speelt het langzame, geconcentreerde snijden een even grote rol als het tekenproces zelf, dat meestal snel is, gestueel, en vaak lichaamsgebonden. Door te snijden, bloot te leggen of te doorprikken, opent ze het blad op de ruimte, en stelt ze haar eigen tekenwerk in vraag, tot op het punt van ontkenning.
De roodgekleurde potloodlijnen, expressief met de hand op papier getekend, worden uitgesneden uit het witte blad, evenals het raster waarmee ze verbonden zijn.

Bart Stolle (°1974 woont en werkt in Brussel) werkt aan een complex oeuvre dat voornamelijk bestaat uit schilderijen, tekeningen en animatiefilms. Uit zijn werken blijkt een sterke interesse voor computertaal, wetenschap, ruimtevaart en kunstmatige intelligentie. Toch gebruikt hij niet de modernste technologieën of media om zijn werken te creëren, maar verkiest hij manuele, meer arbeidsintensieve technieken.
"Er is een inflatie van beelden. Mensen kijken en voelen niet meer. De bedoeling van Bart Stolle is niet om het beeld te laten zien. Hij wil onthullen wat er achter het beeld zit. Hij wil zoveel mogelijk laten zien met de kleinst mogelijke middelen. Een computer kan in een fractie van een seconde een beeld genereren. Hij wilde een deel van dat proces vastleggen." Bart Stolle vindt dat het onzichtbare boeiender is dan het zichtbare. Door veel elementen weg te laten, nodigt hij de kijker uit om zijn eigen verbeelding (en empathie) te gebruiken. Hij merkt op hoe ons empathisch en creatief vermogen onder druk staat door de grote hoeveelheid digitale prikkels die we dagelijks tegenkomen. Daarom richt zijn praktijk, die zowel analoge als digitale elementen bevat, zich op een zekere ambachtelijke traagheid.
De laatste jaren legt Bart Stolle zich steeds meer toe op zijn tekenpraktijk. Dagelijks ontwikkelt hij werken op papier in een uitgepuurde vormentaal: herhalingen en variaties met stippen, streepjes en lijnen. Stolle verwijst daarbij vaak naar natuurlijke processen en evoluties, maar ook naar zelforganiserende patronen en statistieken. De tekeningen zijn zo nauwgezet uitgevoerd dat ze bijna mechanisch lijken te zijn afgedrukt. Zowel in zijn schilderijen als in zijn tekeningen zoekt de kunstenaar de spanning op tussen de digitaal gegenereerde ‘verschijning’ en de onderliggende manuele arbeid. Hij produceert zijn werken onder de titel "Low Fixed Media Show": een fictief reclamebureau.

Annick Tapernoux (°1970 woont en werkt in Brussel)
Gedurende haar hele carrière als kunstenaar was het belangrijkste doel van Annick Tapernoux om de materie – zilver – te overstijgen, waarbij de vorm achter het materiaal verdwijnt om een sensatie van zachtheid, sensualiteit, fragiliteit en ingetogen schoonheid te creëren. Ze houdt van het idee dat zilver onherkenbaar kan worden, tot op het punt dat men het kan verwarren met parelmoer of keramiek.
Haar werk is intuïtief en tactiel. Het is vervuld van haar liefde voor Japan en zijn relatie met de natuur. Het suggereert een bepaalde staat van genade, met vluchtige emoties en fragiele momenten. Tapernoux probeert haar objecten terug te voeren tot de essentie, zonder hun poëzie aan te tasten.
In elk van haar werken voelt men de tijd die ze eraan besteedt, tot het werk zijn eigen leven begint te leiden, met zijn eigen vibraties en resonanties.
Van 2014 tot 2020 woonde ze in Beiroet (Libanon). Ze werkte er samen met Selim Mouzannar, een Libanese juwelier.

Voor deze tentoonstelling bedanken wij graag de volgende galeries voor hun medewerking : Galerie Werner Klein, Keulen (K. Hinsberg); Galerie Martin Kudlek, Keulen (O. Holweck); en More Upstairs galerie, Brussel (A.Tapernoux).