DAVID CRUNELLE - Hopelessness

********** Français **********

David Crunelle n’y croit plus. Foutu pour foutu, autant crever en beauté. Dans un
monde qui court à sa perte et n’entend pas dévier de sa trajectoire, rien n’a plus
vraiment d’importance. Et puisque notre civilisation ne semble pas avoir
l’intention de se débarrasser de ses manies destructrices, autant en conserver
également les beautés, autant créer jusqu’à la fin.
Notre société en a fabriqué des images. Par tonnes, par milliards. À tel point que
ce qui, des millénaires durant, fut si précieux à l’humanité a aujourd’hui perdu
quasiment toute valeur. Nos poubelles sont pleines de ces inestimables déchets,
des traces de nos disparus, de beautés surannées autrefois prisées.
David Crunelle, avide chiffonnier des splendeurs passées s’en sert pour recréer
du beau – osons le mot –, des œuvres destinées à jeter un dernier éclat, un
instant, avant leur disparition dans le brasier d’un monde qui meurt.
Pour ce faire, il construit ses œuvres comme des QUILTS, reprenant des schémas
artisanaux aussi complexes que méconsidérées, cherchant à les pousser,
techniquement, toujours plus loin. Il y insère des images sauvées, comme des
hologrammes en photopolymères, survivants oubliés d’un passé révolu, dont la
production a cessé depuis longtemps.
Il n’est plus temps d’espérer, de lutter, de pleurer. Il est temps de mourir en beauté,
en tenant jusqu’au bout aux images, aux objets, à la fascination des
kaléidoscopes, à la magie holographique. Dans un monde qui s’autodétruit,
David Crunelle recompose ce que nous avons tant aimé et admiré. Il en fait de
dérisoires amulettes qui nous accompagneront au tombeau. Témoigneront-elles
un jour de ce que nous fûmes ? Ce serait trop d’espoir encore. Elles sont là. Nous
les regardons. Et peut-être souffrons-nous un peu moins. C’est déjà ça !

********** Nederlands **********

David Crunelle gelooft er niet meer in. Het is allemaal
voorbij, dus we kunnen net zo goed met een knal weggaan. In een wereld wereld
die in een neerwaartse spiraal zit en niet van plan is om van zijn traject af te
wijken, maakt niets echt meer uit. En aangezien onze beschaving niet van plan
lijkt om van haar destructieve manieën af te komen, kunnen we net zo goed de
schoonheid ervan bewaren en creëren tot het einde. Onze maatschappij heeft
beelden gefabriceerd. Per ton, per miljard. Zo veel zelfs dat wat zo waardevol was
voor de mensheid door de millennia heen, nu bijna al zijn waarde heeft verloren.
Onze vuilnisbakken zitten vol met deze onbetaalbare rommel, de sporen van hen
die ons zijn voorgegaan, van verouderde schoonheden die ooit werden
gewaardeerd.
David Crunelle, een fervent verzamelaar van de pracht en praal van het verleden,
gebruikt ze om de mooie - durven we het te zeggen - werken die bestemd zijn
om een laatste gloed te werpen, een moment, voordat ze verdwijnen in het
inferno van een stervende wereld. Om dit te doen, construeert hij zijn werken als
QUILTS, met behulp van ambachtelijke technieken die even complex als
onderschat zijn, op zoek om ze, technisch, steeds verder te duwen. Hij voegt
geredde beelden toe, zoals hologrammen gemaakt van fotopolymeren, van een
vervlogen verleden waarvan de productie allang is gestopt. Het is niet langer tijd
om te hopen, te vechten of te huilen. Het is tijd om mooi te sterven, met beelden,
objecten, de fascinatie van caleidoscopen, de magie van holografie.
In een wereld die zichzelf vernietigt, stelt David Crunelle opnieuw samen waar
we zoveel van hebben gehouden en bewonderd. Hij verandert ze in bespottelijke
amuletten die ons naar het graf zullen begeleiden. Die ons vergezellen naar het
graf. Zullen ze op een dag getuigen van wat we ooit waren? Dat zou te veel zijn
om op te hopen. Ze zijn er. We kijken naar ze. En misschien lijden we een beetje
minder. Dat is al iets!

********** English **********

David Crunelle doesn’t believe in it anymore. Done for good, we might as well go
out with a bang. In a world that’s on a downward spiral and has no intention of
deviating from its trajectory, nothing really matters anymore. And since our
civilization doesn’t seem to have any intention of ridding itself of its destructive
manias, we might as well preserve its beauties too, and create until the end.
Our society has manufactured images. By the ton, by the billions. So much so
that what was so precious to humanity over the millennia has now lost almost all
its value. Our garbage cans are full of this priceless trash, the traces of our
departed, of outdated beauties once popular.
David Crunelle, an avid ragpicker of past splendors, uses them to recreate the
beautiful – dare we say it – works destined to cast a final glow, a moment, before
their disappearance in the blaze of a dying world.
To do this, he constructs his works like quilts, taking up craft patterns as complex
as they are underestimated, seeking to push them, technically, ever further. He
inserts salvaged images, like photopolymer holograms, forgotten survivors of a
bygone past, whose production has long since ceased.
It’s no longer time to hope, fight or cry. It’s time to die in style, holding on to images,
objects, the fascination of kaleidoscopes and holographic magic until the very
end. In a world that is self-destructing, David Crunelle recomposes what we have
loved and admired so much. He turns them into derisory amulets that will
accompany us to the grave. Will they ever bear witness to what we once were?
That would be too much to hope for. But here they are. We look at them, and
perhaps we suffer a little less.That’s already something.