Chair vive - Elsa Tagawa

A memory that lingers unnecessarily: the sensation of a hand pressed against one's own body, and the physical or psychological attempt to escape from an assault. How do you live again when the body has been bruised? How do you move forward when mourning a piece of yourself, forever affected and still raw? To what extent will the aggressor claim their place in the fractured future of their victim?

In Chair Vive, Elsa Tagawa delves into, and re-experiences, the mechanisms of post-traumatic stress. Through dance, she reconstructs a new being with an enlightened view of her own scars. The choreography is inspired by metamorphosis symbolising a transformation both internal and external, on a personal and political scale.

Mixing projected images with movement, Chair vive is an ode to life, which must endure, no matter the cost.

********** Français **********

Un corps, enseveli par un souvenir qui surgit sans cesse, a rencontré la mort d’une partie de lui-même. Sa chair semble ne plus lui appartenir. On l’a privé de cette enveloppe de peau pour y voir sa chair à vif. Tant de récits, tant de manières de se réparer et de comprendre les états traumatiques dans lesquels on se trouve.
Cette pièce est un hommage à toutes ces possibles réparations, ces chemins, aussi complexes qu’ambigus et impossibles à organiser dans leurs chronologies.

L’écriture chorégraphique et scénique de la pièce d’Elsa Tagawa invite à la métamorphose, une transformation aussi intime, corporelle qu’évidemment politique.

Mélangeant images projetées et mouvement, cette création plonge dans les mécanismes qui nous permettent de survivre et de vivre suite à une agression. Chair vive est une ode aux corps qui ont choisi de regarder leurs cicatrices.

********** Nederlands **********

Een lichaam, bedolven onder een steeds terugkerende herinnering, krijgt te maken met de dood van een deel van zichzelf. Zijn vel lijkt niet langer bij hem te horen. Het lichaam werd ontdaan van dit omhulsel en het rauwe vlees wordt zichtbaar. Zoveel verhalen, zoveel manieren om te helen en om inzicht te krijgen in de trauma’s die ons in de greep hebben. Dit werk is een eerbetoon aan al deze mogelijke genezingsprocessen, al deze paden, al even complex als dubbelzinnig en onmogelijk om chronologisch te reconstrueren.

Elsa Tagawa’s choreografie en scenografie nodigen uit tot metamorfose, een transformatie die zowel intiem als fysiek te noemen is en uiteraard ook politiek.

Met een mix van geprojecteerde beelden en beweging onderzoekt deze creatie de mechanismen die ons in staat stellen om te overleven en te leven na een aanval. Chair Vive is een ode aan de lichamen die ervoor gekozen hebben om hun littekens onder ogen te zien.