Erik Whien regisseert opnieuw de theaterklassieker van Samuel Beckett
Met Wachten op Godot komt ‘het beste toneelstuk aller tijden’ terug in de
theaters. Geregisseerd door Erik Whien, dé Beckett-regisseur van deze tijd. Jaap
Spijkers, Mark Rietman, Joris Smit en Bram Coopmans spelen in dit meesterwerk,
dat eeuwig blijft intrigeren.
Twee mannen, Vladimir en Estragon, zitten op een landweg bij een boom. Ze
wachten op een zekere Godot en doden hun tijd met grote vragen en kleine
bezigheden. Ene Pozzo komt langs, die een andere man, Lucky, aan een touw
meesleept. Als zij na een wonderlijk gesprek weer vertrekken, valt er niets
anders te doen dan verder te wachten. Ondertussen verstrijkt de tijd. Het wordt
nacht, een nieuwe dag breekt aan. In onwetendheid blijven Vladimir en Estragon
wachten, “want als hij komt, dan zijn we gered”.
In 2009 regisseerde Erik Whien Wachten op Godot, toen �…
Met Wachten op Godot komt ‘het beste toneelstuk aller tijden’ terug in de
theaters. Geregisseerd door Erik Whien, dé Beckett-regisseur van deze tijd. Jaap
Spijkers, Mark Rietman, Joris Smit en Bram Coopmans spelen in dit meesterwerk,
dat eeuwig blijft intrigeren.
Twee mannen, Vladimir en Estragon, zitten op een landweg bij een boom. Ze
wachten op een zekere Godot en doden hun tijd met grote vragen en kleine
bezigheden. Ene Pozzo komt langs, die een andere man, Lucky, aan een touw
meesleept. Als zij na een wonderlijk gesprek weer vertrekken, valt er niets
anders te doen dan verder te wachten. Ondertussen verstrijkt de tijd. Het wordt
nacht, een nieuwe dag breekt aan. In onwetendheid blijven Vladimir en Estragon
wachten, “want als hij komt, dan zijn we gered”.
In 2009 regisseerde Erik Whien Wachten op Godot, toen ‘zijn eerste Beckett’. De
voorstelling werd lovend ontvangen. Na successen met Eindspel, Krapps laatste
band en Happy Days zet hij na vijftien jaar opnieuw zijn tanden in dit
poëtische, absurde en grappige toneelstuk.
Erik Whien over Wachten op Godot: “Met Beckett is de cirkel pas echt rond
wanneer je terugkeert naar het begin. Al zijn werk gaat in essentie over tijd.
Door dit stuk na vijftien jaar nogmaals te regisseren, ga ik in feite in dialoog
met mezelf. De teksten van Beckett durven grote vragen te stellen. Wat doen we
hier? Hoe geven we het leven zin? Ik ben de afgelopen jaren dichter bij mijn
eigen kern gekomen. Door het verlies van dierbaren, door dat besef van
eindigheid, komt er een andere werkelijkheid op tafel te liggen. We zijn hier
maar kort, laten we het niet onopgemerkt voorbij laten gaan. Vanuit dit gegeven
ga ik een tweede keer dit onwaarschijnlijk mooie stuk in.”
