écrire les silences, tisser les mémoires

Alphonse Eklou Uwantege invites artist leïla alice for a dialogic performance. How can we transmit a culture of origin when we no longer understand the people who look like us, when stories have been lost to silence?Language structures thought.Without words,without language,without history,only empty vessels remain, ready to be filled with anything and everything.To cut off a languageis to cut off a culture.It is to sever parenthood,to destroy the bridges between generations.Being cut off from one's rootsalso means being cut off from one's emotions,from the ability to fully express what one feels.Losing one's languageis losing one's psychic territory.While some fight to preserve their linguistic and cultural heritage,we,sometimes,let these territories fade away.And when nothing remains, who will rewrite history?My grandmother and I share no words,so it is in silence that we meet—fragile yet connected.The languages in my family are multiple:Russian,Kinyarwanda,Ewe,French.They intertwine, overlap, and sometimes fade, creating silent spaces rich with buried memories.These silences are not empty:they carry stories, wounds, forgotten fragments of a past that is still present.It is within these in-between spaces that I invite you,“into this third territory,”where the foreigner in Belgium meets the muzungu in Rwanda.There,between silences and fragments,I try to shape a hybrid language—a speech unfinished yet alive. • Alphonse Eklou Uwantege is a 28-year-old queer Sagittarius, born in Minsk to a Rwandan mother and a Togolese father. Alphonse is a model, performer, and director based in Brussels. Their work uses the body as a tool, writing as a weapon of resurrection, and performance as a political urgency. Their approach is driven by a desire to subvert the norms of representation and the relationship between spectators and performers by disrupting scenic spaces.In the first part of their triptych, restes, Alphonse explores artistic research on transgenerational trauma, invisible memory, and colonial transmissions in a solo performance paying tribute to their uncle, Alphonse Kanimba, who was killed during the genocide against the Tutsis in April 1994.Currently, Alphonse is continuing this exploration in the second part of the triptych, questioning migratory inheritances and the silences imposed on diasporic identities. Through traditional and contemporary movements, the languages of their family, and documents as witnesses to erasure and resistance, they examine the fractures and reinventions linked to displacement. • leïla alice is a transdisciplinary artist based in brussels who explores the tensions between light and shadow, trust and doubt, grandeur and intimacy. through their alter ego lilo soleil, they shape a space where colour, voice, sound, and body engage in dialogue to tell stories imbued with metaphors and mysticism.a graduate in tapestry from the royal academy of fine arts in brussels, leïla alice deepens their understanding of textures and patterns. through artisanal techniques, they also learn to find magic in patience. as an artist, leïla alice discovers a passion for performance, a form of expression that touches their heart because it offers the opportunity to merge all the art forms surrounding them to create moments that transcend the boundaries of the everyday.their performance PARADE by leïla alice is a creation carried by 22 bodies, a first exploration of human duality through the prism of the sun and the moon — of the sky. like a tightrope walker, they oscillate between certainties and uncertainties, drawing inspiration from tales, mythology, and tarot to compose a ritual between clairvoyance and collapse, resilience and surrender.throughout their explorations, they have invested spaces such as zinnema, decoratelier, recyclart, MORPHO, la mercerie, horst festival, pianofabriek, BRONKS, and other hybrid venues, affirming an immersive and introspective approach to performance. with la maison de lilo, first initiated at kaaitheater before coming to life at kiosk radio, they imagine a sonic refuge where emotions take shape, inviting the audience into an introspection guided by sound and vocal textures.their research revolves around commitment to the self, the internal face-to-face, and giving form to what unsettles, sketching an open diary where sound design meets song, where experimentation becomes a terrain of truth. always in search of new territories of expression, leïla alice aspires to deepen this sensory approach, to push the limits of their first intuitions, and to find spaces ready to embrace their boldest desires for exploration.

********** Français **********

Alphonse Eklou Uwantege invite l’artiste leïla alice pour une performance dialoguée. Comment transmettre une culture d’origine lorsque l’on ne comprend plus les gentes qui nous ressemblent, lorsque les récits se sont perdus dans les silences ?Le langage structure la pensée.Sans mots,sans langage,sans histoire,il ne reste que des récipient·es vides que l’on peut remplir de tout et de n’importe quoi.Couper une langue,c’est couper une culture.C’est couper la parentalité,détruire les ponts entre les générations.Être coupé·e de ses racines,c’est aussi être coupé·e de ses émotions,de sa capacité à exprimer pleinement ce que l’on ressent.Perdre sa langue,c’est perdre son territoire psychique.Là où certain·es se battent pour préserver leur patrimoine linguistique et culturel,nous,parfois,laissons ces territoires s’effacer.Et lorsqu’il ne reste rien, qui pourra réécrire l’histoire ?Ma grand-mère et moi ne partageons aucun mot,alors c’est dans le silence que nous nous rencontrons, fragiles mais connectées.Les langues dans ma famille sont multiples :russe,kinyarwanda,éwé,français.Elles se croisent, se superposent et s’effacent parfois, créant des espaces muets mais riches de mémoires enfouies.Ces silences ne sont pas vides :Ils portent des histoires, des blessures, des fragments oubliés d’un passé toujours présent.Ce sont dans ces entre-deux que je vous invite,« dans ce 3e territoire »où l’étranger en Belgique croise celui du muzungu au Rwanda.Là,entre silences et fragments,je tente de façonner un langage hybride,une parole inachevée mais vivante. • Alphonse Eklou Uwantege, sagittaire queer de 28 ans, est néx à Minsk d’une mère rwandaise et d’un père togolais. Alphonse est mannequin, performeureuse et metteureuse en scène baséx à Bruxelles. Son action utilise le corps comme outil, l’écriture comme arme de résurrection, la performance comme urgence politique. Sa méthode repose sur la volonté de déjouer les normes de la représentation et le lien entre spectateurices et performeureuses en perturbant les espaces scéniques.Dans le premier volet de son tryptique, restes, Alphonse développe sa recherche artistique autour des traumas transgénérationnels, de la mémoire invisible et des transmissions coloniales dans un solo en hommage à son oncle, Alphonse Kanimba, mort pendant le génocide des Tutsis en avril 1994.Actuellement, Alphonse poursuit son exploration dans le second volet de ce tryptique, en questionnant les héritages migratoires et les silences imposés aux identités diasporiques. À travers les mouvements traditionnels et contemporains, les langues de sa famille et les documents comme témoins d’effacements et de résistances, iel interroge les fractures et les réinventions liées aux déplacements. • leïla alice est un artiste transdisciplinaire basé à bruxelles qui explore les tensions entre lumière et ombre, confiance et doute, grandeur et intimité. à travers son alter ego lilo soleil, iel façonne un espace où la couleur, la voix, le son et le corps dialoguent pour raconter des histoires empreintes de métaphores et de mysticisme.diplômé en tapisserie de l’académie royale des beaux-arts de bruxelles, leïla alice approfondit sa compréhension des textures et des motifs. grâce aux techniques artisanales, iel apprend aussi à trouver la magie dans la patience. en tant qu’artiste, leïla alice découvre sa passion pour la performance, une forme d’expression qui touche son cœur car elle lui offre l’opportunité de fusionner toutes les formes d’art qui l’entourent pour créer des instants qui transcendent les limites du quotidien. sa performance PARADE by leïla alice est une création portée par 22 corps, une première exploration de la dualité humaine à travers le prisme du soleil et de la lune - du ciel. telle une funambule, elle oscille entre certitudes et incertitudes, s’inspirant des contes, de la mythologie et du tarot pour composer un rituel entre clairvoyance et chute, résilience et abandon.au fil de ses explorations, elle a investi des lieux tels que zinnema, decoratelier, recyclart, MORPHO, la mercerie, horst festival, pianofabriek, BRONKS  et d’autres espaces hybrides, affirmant une approche immersive et introspective de la performance. avec la maison de lilo, d’abord initiée au kaaitheater avant de prendre vie à kiosk radio, elle l imagine un refuge sonore où les émotions prennent forme, invitant le public à une introspection guidée par des textures sonores et vocales.ses recherches gravitent autour de l’engagement envers soi-même, du face-à-face intérieur et de la mise en forme de ce qui bouleverse, dessinant un journal intime ouvert où le sound design rencontre la chanson, où l’expérimentation devient terrain de vérité. toujours en quête de nouveaux territoires d’expression, leïla alice aspire à approfondir cette approche sensorielle, à repousser les limites de ses premières intuitions et à trouver des espaces prêts à accueillir ses désirs d’explorations les plus audacieuses.

********** Nederlands **********

Alphonse Eklou Uwantege nodigt kunstenaar leïla alice uit voor een gespreksperformance. Hoe draag je een cultuur van oorsprong over wanneer je de mensen die op je lijken niet meer begrijpt, wanneer de verhalen verloren zijn gegaan in de stiltes?Taal structureert het denken.Zonder woorden,zonder taal,zonder geschiedenis,blijven er alleen lege houders over, die je met eender wat kunt vullen.Een taal afsnijden,is een cultuur afsnijden.Het is het ouderschap afsnijden,de bruggen tussen generaties vernietigen.Afgesneden zijn van je wortels,is ook afgesneden zijn van je emoties,van je vermogen om volledig uit te drukken wat je voelt.Je taal verliezen,is je psychisch territorium verliezen.Terwijl sommigen vechten om hun taalkundig en cultureel erfgoed te behouden,laten wij,soms,die territoria vervagen.En wanneer er niets meer overblijft, wie zal de geschiedenis herschrijven?Mijn grootmoeder en ik delen geen enkel woord,dus ontmoeten we elkaar in stilte, kwetsbaar maar verbonden.De talen in mijn familie zijn veelvoudig:Russisch,Kinyarwanda,Ewé,Frans.Ze kruisen elkaar, overlappen en verdwijnen soms, waardoor stille ruimtes ontstaan die rijk zijn aan begraven herinneringen.Deze stiltes zijn niet leeg:Ze dragen verhalen, wonden, vergeten fragmenten van een verleden dat nog steeds aanwezig is.Het is in deze tussenzones dat ik je uitnodig,"in deze derde ruimte"waar de vreemdeling in België die van de muzungu in Rwanda ontmoet.Daar,tussen stiltes en fragmenten,probeer ik een hybride taal te vormen,een onafgemaakte maar levende stem. • Alphonse Eklou Uwantege is een 28-jarige queer boogschutter, geboren in Minsk uit een Rwandese moeder en een Togolese vader. Alphonse is model, performer en regisseur, gevestigd in Brussel. Hun werk gebruikt het lichaam als instrument, schrijven als wapen van wederopstanding en performance als politieke noodzaak. Hun werkwijze is gedreven door de wens om de normen van representatie en de relatie tussen toeschouwers en performers te doorbreken door speelruimtes te ontregelen.In het eerste deel van hun drieluik, restes, onderzoekt Alphonse transgenerationeel trauma, onzichtbare herinneringen en koloniale overdracht in een solovoorstelling als eerbetoon aan hun oom, Alphonse Kanimba, die in april 1994 omkwam tijdens de genocide op de Tutsi’s.Momenteel zet Alphonse deze zoektocht verder in het tweede deel van het drieluik, waarin migratie-erfgoed en de opgelegde stiltes rond diasporische identiteiten centraal staan. Via traditionele en hedendaagse bewegingen, de talen van hun familie en documenten als getuigen van uitwissing en verzet, onderzoekt die de breuklijnen en heruitvindingen die gepaard gaan met ontheemding. • leïla alice is een transdisciplinaire artiest gevestigd in brussel die de spanningen onderzoekt tussen licht en schaduw, vertrouwen en twijfel, grootsheid en intimiteit. via hun alter ego lilo soleil creëert die een ruimte waar kleur, stem, geluid en lichaam met elkaar in dialoog gaan om verhalen te vertellen, doordrenkt van metaforen en mystiek.als afgestudeerde in wandtapijt aan de koninklijke academie voor schone kunsten van brussel verdiept leïla alice hun begrip van texturen en patronen. via ambachtelijke technieken leert die ook de magie in geduld te vinden. als artiest ontdekt leïla alice een passie voor performance, een expressievorm die hen raakt omdat die de mogelijkheid biedt om alle kunstvormen die hen omringen samen te brengen en momenten te creëren die de grenzen van het alledaagse overstijgen.hun performance PARADE by leïla alice is een creatie gedragen door 22 lichamen, een eerste verkenning van menselijke dualiteit door het prisma van zon en maan — van de hemel. als een koorddanser balanceert die tussen zekerheden en onzekerheden, puttend uit verhalen, mythologie en tarot om een ritueel te componeren tussen helderziendheid en val, veerkracht en overgave.doorheen hun traject heeft die ruimtes bespeeld zoals zinnema, decoratelier, recyclart, MORPHO, la mercerie, horst festival, pianofabriek, BRONKS en andere hybride plekken, waarmee ze een immersieve en introspectieve benadering van performance bevestigen. met la maison de lilo, eerst opgezet in kaaitheater en later tot leven gebracht bij kiosk radio, stelt die zich een sonore schuilplaats voor waar emoties vorm krijgen, en nodigt het publiek uit tot introspectie, geleid door klank- en stemtexturen.hun onderzoek draait rond toewijding aan zichzelf, de innerlijke confrontatie en het vormgeven van wat raakt, als een open dagboek waarin sounddesign en zang elkaar ontmoeten, en experiment de voedingsbodem wordt voor waarheid. altijd op zoek naar nieuwe terreinen van expressie, streeft leïla alice ernaar deze zintuiglijke benadering verder te verdiepen, de grenzen van hun eerste intuïties te verleggen, en plekken te vinden die bereid zijn hun stoutmoedigste verlangens tot exploratie te verwelkomen.