Na het succes van ‘Agatha’ werken MATZER Theaterproducties en Liliane Brakema
opnieuw samen. De muzikale voorstelling ‘Blue hour’, met een tekst van Jibbe
Willems, is een ontdekkingsreis over je weg vinden in een veranderende wereld en
geïnspireerd op de met de Pulitzerprijs bekroonde roman ‘The Road’ van Cormac
McCarthy.
Als reactie op de huidige maatschappij, onderzoekt Blue Hour op een intuïtieve,
lichamelijke, en zintuiglijke manier de fundamenten waarop een nieuwe wereld
gebouwd kan worden. Blue Hour nodigt je uit om dieper in je lichaam te dalen en
de emoties te voelen die vaak onbenut blijven in onze snelle westerse wereld.
Welke rol heb jij in deze veranderende wereld en wat is jouw
verantwoordelijkheid als individu en als ouder?
Let me tell you something you already know
Description
Merel Severs is woedend. Ze heeft genoeg van de witte, mannelijke maatstaven en geeft haar woede daarover vrij spel. Ze bevraagt alles wat ze tot nog toe als ‘normaal’ beschouwde en rebelleert tegen alle verwachtingen in. In de talige en fysieke performance ‘Let me tell you something you already know’ maakt ze de diepgewortelde stereotypen van het man- en vrouw-zijn zichtbaar. Hierbij switcht ze gemakkelijk tussen ernst en humor waardoor zowel de pijnlijkheid als de absurditeit invoelbaar zijn.
Let me tell you something you already know is een persoonlijke performance van Severs over een wereld waarin nuance en empathie ondergesneeuwd raken en machtsmisbruik en geweld aan de orde van de dag zijn. Invoelbaar, humoristisch en pijnlijk herkenbaar.
Date info
donderdag 20 januari: 20:30
Organiser
1 Picture
Suggested events
In Do not look back with regret onderzoekt Pieters in haar kenmerkende stijl de
kwetsbaarheid van het lichaam en de eindigheid van onze aarde.
In deze beeldende en filmische voorstelling zien we twee vrouwen (gespeeld door
Marlies Heuer en Klára Alexová) in een proces van afscheid, rouw en de zoektocht
naar troost. Wat als je wordt geconfronteerd met verlies? Wat is de toevlucht
als het einde in zicht is? Do not look back with regret biedt de kans stil te
staan en te reflecteren op het verlies en de eindigheid van alles.
Do not look back with regret van Davy Pieters is opnieuw in het theater te zien
nadat het in 2021 genomineerd werd voor de VSCD-Mimeprijs. De jury schreef toen:
“De beeldtaal is uitgezuiverd en overrompelend: filmische taferelen,
donkerslagen die de tijd doen verspringen, een doorgaande regenval van zwarte
as en de magische belichting van Varja Klosse. Het geluidslandschap van Jimi
Zoet tintelt en dondert. Het (…) is een intiem samenkomen én een schrijnend
afscheid.”
Componist Gluck laat in zijn opera het tragische Orpheusverhaal eindigen met een
happy end. In de opvoering van de Nederlandse Reisopera is de mythe
teruggebracht tot de essentie, in een compact drama voor drie personages:
Orphée, Eurydice en l’Amour.
Na de plotselinge dood van zijn jonge echtgenote reist Orpheus af naar de
onderwereld om haar terug te halen uit het schimmenrijk. Tijdens zijn reis wordt
de mythische zanger tegengehouden door geesten uit de dodenwereld, maar
uiteindelijk weet hij Eurydice te bereiken. Zij weigert Orpheus echter te volgen
en haar bestaan in vergetelheid te verruilen voor het aardse tranendal. Wanneer
zij hem uiteindelijk toch volgt, kijkt Orpheus achterom, geheel tegen het
goddelijk verbod om dit te doen. Daardoor verliest de bedroefde echtgenoot voor
de tweede maal zijn geliefde. In Glucks opera volgt echter een
eind-goed-al-goed: de altijd zegevierende liefdesgod Amor geeft de treurende
Orpheus zijn geliefde terug. In het Frans gezongen met Nederlandse boventitels.
Gurbet – or how I became rich is een persoonlijk verhaal over diaspora en het
tussenland, de tussenruimte waarin veel biculturelen zich in bevinden.
Een ruimte waarin er altijd een verlangen huist en waar je altijd onderweg bent,
maar het lijkt alsof je nooit arriveert. De verschillende talen die in je
rondzwerven geven je het gevoel dat je nooit helemaal deel bent van de plek waar
je je op dat moment bevindt. Maar is het alleen maar kommer en kwel? Soula Notos
neemt je mee op een persoonlijke onderzoek van dit tussenland met veel humor,
beweging en temperament. En misschien, heel misschien, is het tussenland zo
slecht nog niet.
“Goedenavond, goedenavond, goedenavond, ik ben zo blij dat u hier allemaal weer
bent.”
“Goedenavond, goedenavond, goedenavond, toen ik u zag heb ik u dadelijk
herkend.”
Met wijd gespreide armen in zijn ruim zittende bruine pak heet Wim Sonneveld
(1917-1974) het publiek welkom. Niet één, maar twee keer: theatermakers Tarik
Moree en Tim Olivier Somer vertolken namelijk beiden de cabaretier in deze
muzikale voorstelling over het leven en werk van Wim Sonneveld. De twee jonge
mannen duelleren om de beste vertolking van de legende en proberen elkaar met
feitenkennis, conferences en liedjes te overtroeven. Daarbij struikelen ze over
zichzelf, elkaar en hun omgeving. Ondertussen onderzoeken ze of je anno 2023 wel
theater kunt maken over een man die je adoreert, puur vanuit romantische en
nostalgische overwegingen?
Na succesvolle optredens op De Parade komen zij met een avondvullende
voorstelling, begeleid door de driekoppige band The Sunfields.
Hitchcock meets Murakami: De Spreeuw is een verhaal over ontkenning in een
dystopische (nabije) toekomst, over de relatie tussen kunst en activisme en over
het belang van medestanderschap.
Welkom in de toekomst, waarin de nacht is afgeschaft, er zijn vegan
zeewierfarms, drooggelegde zeeën, en een Kunstmaan. Boswachter Berber ontdekt
dat een kolonie spreeuwen niet slaapt, maar eeuwig blijft zingen. Een
crècheleidster ziet haar kinderen wakker blijven in een kalme trance. Op een
eiland is het al weken eb, de vuurtorenwachter waarschuwt. Maar niemand vindt
het erg. Het is feest!
Deze baby- en peuterconcertjes hebben als basis dromerige popmuziek en bekende
kinderliedjes. Laat je verrassen door de reactie van je kleintje en geniet samen
van de muziek. Je kleintje mag heerlijk luisteren, meedeinen, rondkruipen,
ontspannen of dansen op de mooie deuntjes van zangeres Lisa en gitarist Joost.
Lisa & Joost brengen betoverende concertjes speciaal voor de allerkleinsten!
Zing zachtjes mee of laat je stem luid klinken terwijl Lisa en Joost bekende
kinderliedjes ten gehore brengen. Klappen, springen, draaien, en dansen – laat
je kleintje ontdekken hoe feestelijk muziek kan zijn. En wie weet leer je samen
een nieuw liedje! Wat is het favoriete liedje van jouw kind? En welk liedje is
bijzonder voor jullie samen?
Kom luisteren naar Lisa & Joost die de mooiste popmuziek en kinderliedjes zingen
in de intieme setting van het ‘In de Maneschijn’ Baby & peuter-concert. Een
muzikaal feestje waarbij jullie ook zelf de sterren van de hemel mogen zingen!
Nog een nachtje slapen en dan zal in een koninginnenrijk hier ver vandaan, de
nieuwe koningin gekroond worden. Faizah kan niet wachten, want haar grote zus
Asiya zal daarmee de hijab-kroon gaan dragen. Maar in het holst van de nacht
hoort ze om haar heen vreemde fluisteringen van mensen die de kroon willen
afpakken. Faizah weet wat ze moet doen. Zij zal haar zus beschermen van haters
en pestkoppen. Om Asiya te laten worden waar ze voor bestemd is.
In Het mooiste blauw word je meegevoerd in een fantasievolle wereld vol zwevende
lichtjes, kleurrijke dieren en pratende bomen. Een avontuur over moed vinden om
anders te zijn en dat met trots uit te dragen. Over het belang van openheid,
empathie en (durven) staan voor waar je in gelooft.
Met de voorstelling reist een expositie mee waarin zes inspirerende hijab
dragende vrouwen vertellen over hun dromen, van vroeger en nu. Over ruimte
innemen, ontroerende ontmoetingen en realisaties die hen hebben gevormd tot de
krachtige rolmodellen die zij nu zijn.
Expositie
De interviews worden ondersteund door kleine portretfoto’s en illustraties van
Tabassum Abduraheem. Zij maakte bij ieder interview een verbeelding van hoe de
vrouwen als kind droomden van de toekomst.
CQ. (als in: ‘seek you’) speelt zich af in en rond “Het Blok” – een even reëel
als mythisch flatgebouw dat zich in vergevorderde staat van verval bevindt. Een
post-apocalyptische omgeving van roest en woekering, waarin geheimen en rituelen
worden uitgewisseld onder de donkere mantel van een schijnbaar eindeloze nacht.
CQ. toont de verhalen en complicaties van verschillende bewoners van het gebouw
– onuitgesproken relaties in de trappenhal, generaties durende burenruzies, een
lift als transitplek voor verborgen liefde. Een wereld die op de onze lijkt,
waarin mensen buren zijn, maar elkaar niet kennen en niet zien. Hun verlangen
naar contact is groot, maar hun daadkracht klein.
Intussen vertelt Abattoir Fermé al een kwarteeuw verhalen over ‘de wereld achter
de wereld’. CQ. is een nieuw hoofdstuk in een boek met een stilaan enorme
impact.
De stad is oud, koud en donker.
Er staat een appartementsblok met onderin een nachtwinkel
die steevast wordt bevoorraad
maar waar nooit iemand is.
Er klinkt gefluister in de buizen op ’t toilet.
Een stem die spreekt in een vergeten taal
en om verboden dingen vraagt.
De onzichtbare buren zijn iets aan ‘t bouwen, ge kunt het horen.
Niemand weet wat.
Zij weten het ook ni.
Op een dag stond er een bouwdoos voor de deur
en de handleiding stak in de bus.
Niemand weet hoe kort de dag wordt
en hoelang de nacht gaat duren
en niemand wil alleen sterven dus –
Bon.
Ge weet wat doen.
In Een Kleine Anatomie brengen vier spelers het lichaam in kaart en leren ze het
beter kennen. Met dans en live muziek maken ze een reis langs alle ledematen,
sensaties en gevoelens die bij het lichaam horen. In het begin gaat dat nog
braaf, maar al snel kruipt de speelse ontdekkingsdrang erin. De voeten vliegen
van de vloer, de duimen dansen alle kanten op en de spelers klimmen op elkaars
schouders. Ook de stem doet mee: er wordt gezongen, gegromd, geniesd en af en
toe wat gepraat. Samen met het publiek ontdekken de spelers dat onze lichamen
allemaal verschillend zijn. Soms passen ze perfect in elkaar, soms zit er net
een grote teen in de weg.
Mijn armen zijn langer dan de jouwe, dus ik kan jou van verder weg aanraken. Jij
hebt hele kleine vingers om snel mijn veters los te friemelen. Jouw mond is het
grootst, daar past een hele boterham in. Jouw hoofd is zo klein, dat het
helemaal in mijn oksel kan verdwijnen. En hoe zit dat eigenlijk van binnen? Is
mijn honger groter dan de jouwe? Wie moet het nodigst plassen? En als
vrolijkheid een kleur zou hebben, is die dan bij iedereen anders?