In WE, the EYES zijn de overlevenden na een vernietigende brand op zoek naar het
ware leven, naar de verbinding met hun instincten, intuïtie en met elkaar. De
groep baant zich vanuit totale duisternis een weg naar het licht, naar nieuwe
vormen van bestaan, leven en identiteit. Ergens lijkt vuur te zijn. Hoe kunnen
ze weer lustig spelen met het vuur zonder op te branden? Hoe schipperen ze
tussen fatalisme en hoop, tussen eindtijd en toekomst, tussen afbranden en
opbouwen, tussen adem en ademloosheid?
Een overheersend beeldscherm in de vorm van een bol orakelt zeven keer met
uitzinnige beelden tussen realiteit en fictie. Is het een misleidend medium of
ziener, een pedagoog of demagoog, een leugenaar of filosoof? Tien performers
branden los, slaan op de trom, schreeuwen het uit, gooien met modder, stoken het
vuur op, dansen de zielen uit hun lijf. Kortom de speelplaats als krachtenveld
om te leren kijken, te zien en niet te zien. Een vrijplaats om te betreuren, te
aanvaarden om blikken te kantelen en van perspectief te wisselen.
In WE, the EYES wordt een micro-maatschappij uitgebeeld die op een bepaald
moment uit het niets ontstaat en lichamen in het hier en nu samenbrengt. Hoe
kunnen we nu medemens zijn? Welke vormen van empathie zijn mogelijk? Wat gaan we
met elkaar ontdekken als wij “WE” zijn. Waaruit bestaat dan onze identiteit? Op
de muziek en geluid van rock, bodysound, elektronisch, experimenteel en
klassieke muziek breken de performers door naar een nieuwe wereld, aangevuurd
door zang, slagen en ritmes van de percussie. De lichamen zijn massa en
individu, schuld en onschuld.
WE, the EYES wil perspectieven ter discussie stellen in een maatschappij in
crisis en claimt verandering. Het is na WE, the BREATH, de tweede voorstelling
in de WE-Cycle. ICK is ervan overtuigd dat we de komende tijd ingrijpende
veranderingen gaan doormaken. Maar we zijn nu nog blind voor de diepere dimensie
daarvan. Dat remt ons. De WE-projecten geven een podium aan de reis, die we
samen als mensheid ondernemen.
