Deze zomer staat HAL 3 in de Kunsthal in het teken van Hunger: een
multidisciplinaire tentoonstelling gebaseerd op de autobiografische muziek van
muzikant, singer-songwriter en maker iET, de artiestennaam van Lisa van
Viegen-Mokoginta. Met de geboorte van haar dochter in 2018 krimpt haar wereld
ineen tot haar eigen huis en is er nauwelijks ruimte voor haar enorme behoefte
aan creëren en delen. In een visuele, verhalende en bovenal muzikale reis wordt
het publiek meegenomen in de wrijving die iET ervaart tussen het kersverse
ouderschap en de tomeloze ambitie die zij heeft als artiest.
Beeld: iET © portret Sjoerd Koopmans (Rich Dust)
Kunsthal Rotterdam
Venue
Upcoming events
There’s no upcoming events
Past events
Kunsthal Rotterdam zet werk van vrouwen die lange tijd onderbelicht zijn geweest
in de schijnwerpers, aan de hand van 120 jaar aan designhistorie uit de
collectie van Vitra Design Museum. Van iconische modernistische ontwerpen – die
pas recentelijk zijn toegeschreven aan vrouwen als Charlotte Perriand en Eileen
Gray – tot op de achtergrond opererende invloedrijke designers en nieuwe
ontdekkingen. Ook activistische feministische netwerken en duurzame ontwerpers
die hedendaags design definiëren, zoals Julia Lohmann en Christien Meindertsma,
worden uitgelicht.
De tentoonstelling biedt een breed perspectief op de sociale en maatschappelijke
context waarin vrouwelijke ontwerpers in het verleden hun beroep hebben
uitgeoefend en dat nog steeds doen. Het publiek wordt uitgenodigd te reflecteren
op het dominante verhaal over design dat we tot nu toe hebben gehoord en hoe we
willen dat het vanaf nu wordt verteld.
Beeld: Charlotte Perriand, Untitled / Bibliothèque Tunisie, 1952 © Vitra Design
Museum, Foto : Jürgen Hans, © VG Bild-Kunst, Bonn 2022
‘Onder de huid’ neemt de bezoeker mee in de wereld van de Franse kunstenaar,
schrijver en activist Claude Cahun. Kunsthal Rotterdam presenteert ruim zestig
foto’s, fotomontages, publicaties en archiefmateriaal van deze veelzijdige
kunstenaar. Het vooruitstrevende werk van Cahun is lange tijd onopgemerkt
gebleven door het brede publiek, maar voor gerenommeerde fotografen als Cindy
Sherman en Nan Goldin, evenals voor David Bowie, is zij een grote
inspiratiebron. Belangrijke thema’s uit het roerige leven van Cahun vormen de
rode draad door de tentoonstelling: het verkennen van verschillende
(gender)rollen en identiteiten, haar betrokkenheid bij de Parijse avant-garde en
experimentele theatergroepen, het verzetswerk tijdens de Tweede Wereldoorlog en
Cahuns uitgesproken ideeën over de wereld om haar heen. Het grootste deel van de
foto’s in de tentoonstelling zijn met hedendaagse technieken uitvergroot
afgedrukt om Cahuns theatrale en indringende werk nóg dichterbij het publiek te
brengen.
Beeld: Claude Cahun en Marcel Moore, I am in training don’t kiss me, 1927,
Courtesy of the Jersey Heritage Collections
Gekenmerkt door karakteristieke skimaskers en skibrillen trekken duizenden
schoenpoetsers dagelijks de stad in om geld te verdienen. De vermommingen
verzekeren hun anonimiteit – zo houden vele schoenpoetsers hun werkzaamheden
verborgen omdat er door de samenleving op hen wordt neergekeken – en dragen
tegelijkertijd bij aan een gedeelde identiteit en zichtbaarheid in het
stedelijke landschap.
Estol besluit in hechte samenwerking met de schoenpoetsers het narratief rondom
deze gemarginaliseerde groep te veranderen. In zijn fotoserie portretteert hij
hen als superhelden en herdefinieert hij hun positie binnen de maatschappij. Met
een beeldtaal die verwijst naar graphic novels en stripboeken worden de
schoenpoetsers neergezet als shine heroes.
Beeld: Two female shoe shiners beginning the working day, La Paz Bolivia, 2018 ©
Federico Estol
In ‘Off the record’ toont Kunsthal Rotterdam vijf indrukwekkende videowerken van
de Koerdische kunstenaar Erkan Özgen (Turkije, 1971). Özgens werk gaat over
complexe vraagstukken rondom oorlog, trauma en geweld. Hierbij kiest hij er
bewust voor om geen expliciet gewelddadige beelden te gebruiken. Dit als
tegenwicht voor de stroom aan informatie die dagelijks wordt verspreid over
conflicten wereldwijd. Het is hierdoor gemakkelijk om te vergeten dat het –
achter alle cijfers en aangrijpende beelden – werkelijk om mensen gaat. Özgen
wil de toeschouwer hiervan bewust maken door de gevolgen van oorlog een
menselijk gezicht te geven. De slachtoffers krijgen in zijn werk een stem.
Beeld: Erkan Özgen, Purple Muslin (2018), video still, courtesy the artist,
produced by the Han Nefkens Foundation, 16 min 28, single-channel, HD video
projection, colour, sound, in Kurdish with English subtitles
Als reactie op traumatische gebeurtenissen creëerde Marlou Fernanda het alter
ego Nu-Nu. Dit karakter neemt in haar schilderijen organische vormen aan,
waarbij het gezicht sterke gelijkenissen kent met dat van Fernanda zelf. Ze
heeft zich vroeger vaak onzichtbaar en ongehoord gevoeld. Nu-Nu geeft haar
houvast en het gevoel ergens bij te horen. Fernanda wil dit gevoel nu doorbreken
en staat op het punt haar alter ego los te laten. In Kunsthal Light #26 stelt
Fernanda zichzelf vragen als waarom we graag door anderen gezien willen worden
en de goedkeuring van anderen nodig hebben om te zijn wie we willen zijn. Met
LIKE ME NOW, EGO DEATH verbeeldt Fernanda de dualiteit tussen enerzijds haar
verlangen naar aandacht en anderzijds de vraag waar die behoefte aan aandacht
vandaan komt.
Beeld: Life, 2017, Oil & Acrylic on Canvas, Marlou Fernanda
Hahn, zelf woonachtig in Goutte d’Or, besteedt de afgelopen drie jaar aan het
observeren van een groep mannen van Noord-Afrikaanse afkomst die ze dag en nacht
in haar wijk op straat ziet. De mannen stralen bravoure uit en tonen zich aan de
buitenwereld met een stoere en ongenaakbare houding. Ze zijn continu op zoek
naar potentiële kopers voor hun illegale goederen, en tegelijk altijd op hun
hoede voor politieagenten in burger.
Beeld: CRACK! 2021 © Clarisse Hahn
De installatie Sunshine State van Steve McQueen is onderdeel van het
kunstprograma Art Directions, waarmee IFFR bezoekers uitnodigt om
genre-overstijgende werken te ervaren. McQueens vorige installatie, Year 3,
maakte hij in opdracht van Tate Britain in 2019. In Tate Modern was in 2020 een
groot retrospectief van zijn werk te zien. In de Kunsthal vult McQueen de grote
HAL 1 met beeld en geluid.
Beeld :Portrait of Steve McQueen by John Russo © John Russo.
Vol trots presenteert Kunsthal Rotterdam dit najaar de grootschalige
tentoonstelling ‘Calder Now’ waarin, voor de eerste keer in Europa, de blijvende
en onmiskenbare invloed van de moderne meester op de hedendaagse kunst onder de
loep wordt genomen. ‘Calder Now’ toont ruim twintig sculpturen van Alexander
Calder, naast werken van tien toonaangevende hedendaagse kunstenaars: Olafur
Eliasson, Žilvinas Kempinas, Simone Leigh, Ernesto Neto, Carsten Nicolai, Roman
Signer, Aki Sasamoto, Monika Sosnowska, Sarah Sze en Rirkrit Tiravanija.
Wonderlijke installaties die de zwaartekracht tarten, sculpturen die leiden tot
buitengewone optische ervaringen, en werken die een beroep doen op alle
zintuigen brengen nieuwe verbindingen binnen het iconische oeuvre van Calder aan
het licht. Deze must-see Kunsthalproductie neemt de bezoeker mee in een
zinnenprikkelende ervaring en biedt een nieuwe kijk op de ontwikkelingen binnen
de hedendaagse kunst van de twintigste en eenentwintigste eeuw. De
tentoonstelling komt tot stand in nauwe samenwerking met gastcuratoren Dieter
Buchhart en Anna Karina Hofbauer en de Calder Foundation. Een groot deel van de
sculpturen en installaties is voor de eerste keer in Nederland te zien.
Beeld: Alexander Calder Blue Feather, ca. 1948 Photograph by Stephen White
courtesy of Calder Foundation, New York / Art Resource, New York. © 2021 Calder
Foundation, New York / Artists Rights Society (ARS), New York / Pictoright,
Amsterdam.
In de tentoonstelling ‘Drummies’ laat fotograaf Alice Mann het verhaal zien van
trotse en zelfverzekerde jonge drummarjorettes in Zuid-Afrika. In 27 krachtige
portretten en documentairebeelden legt Alice Mann het gemeenschapsgevoel en de
‘sisterhood’ vast en brengt ze de individuele persoonlijkheden van de jonge
atletes in beeld. Waar Mann in haar documentairefotografie vooral observerend te
werk gaat, legt ze bij de portretten een groot deel van de regie bij de
Drummies. In een speelse samenwerking laat ze zich leiden door hoe de meisjes en
vrouwen zelf hun identiteit naar voren willen brengen. Zelfbewust kijken ze in
de camera. De opvallende, kleurrijke uniformen versterken het gevoel van
saamhorigheid, trots en zelfvertrouwen. Door ‘Drummie’ te zijn, kunnen de
meisjes en vrouwen uitblinken, daar waar zij in hun dagelijks leven nog vaak
beperkt worden en voor vele sociale uitdagingen staan. Met betrokkenheid en
nuance onderstreept Mann, met haar bekroonde fotoserie, het verhaal van een
jonge generatie sterke, vastberaden vrouwen