Kunsthal Rotterdam

Venue

Upcoming events

There’s no upcoming events

Past events

Deze zomer staat HAL 3 in de Kunsthal in het teken van Hunger: een multidisciplinaire tentoonstelling gebaseerd op de autobiografische muziek van muzikant, singer-songwriter en maker iET, de artiestennaam van Lisa van Viegen-Mokoginta. Met de geboorte van haar dochter in 2018 krimpt haar wereld ineen tot haar eigen huis en is er nauwelijks ruimte voor haar enorme behoefte aan creëren en delen. In een visuele, verhalende en bovenal muzikale reis wordt het publiek meegenomen in de wrijving die iET ervaart tussen het kersverse ouderschap en de tomeloze ambitie die zij heeft als artiest. Beeld: iET © portret Sjoerd Koopmans (Rich Dust)
Kunsthal Rotterdam zet werk van vrouwen die lange tijd onderbelicht zijn geweest in de schijnwerpers, aan de hand van 120 jaar aan designhistorie uit de collectie van Vitra Design Museum. Van iconische modernistische ontwerpen – die pas recentelijk zijn toegeschreven aan vrouwen als Charlotte Perriand en Eileen Gray – tot op de achtergrond opererende invloedrijke designers en nieuwe ontdekkingen. Ook activistische feministische netwerken en duurzame ontwerpers die hedendaags design definiëren, zoals Julia Lohmann en Christien Meindertsma, worden uitgelicht. De tentoonstelling biedt een breed perspectief op de sociale en maatschappelijke context waarin vrouwelijke ontwerpers in het verleden hun beroep hebben uitgeoefend en dat nog steeds doen. Het publiek wordt uitgenodigd te reflecteren op het dominante verhaal over design dat we tot nu toe hebben gehoord en hoe we willen dat het vanaf nu wordt verteld. Beeld: Charlotte Perriand, Untitled / Bibliothèque Tunisie, 1952 © Vitra Design Museum, Foto : Jürgen Hans, © VG Bild-Kunst, Bonn 2022
‘Onder de huid’ neemt de bezoeker mee in de wereld van de Franse kunstenaar, schrijver en activist Claude Cahun. Kunsthal Rotterdam presenteert ruim zestig foto’s, fotomontages, publicaties en archiefmateriaal van deze veelzijdige kunstenaar. Het vooruitstrevende werk van Cahun is lange tijd onopgemerkt gebleven door het brede publiek, maar voor gerenommeerde fotografen als Cindy Sherman en Nan Goldin, evenals voor David Bowie, is zij een grote inspiratiebron. Belangrijke thema’s uit het roerige leven van Cahun vormen de rode draad door de tentoonstelling: het verkennen van verschillende (gender)rollen en identiteiten, haar betrokkenheid bij de Parijse avant-garde en experimentele theatergroepen, het verzetswerk tijdens de Tweede Wereldoorlog en Cahuns uitgesproken ideeën over de wereld om haar heen. Het grootste deel van de foto’s in de tentoonstelling zijn met hedendaagse technieken uitvergroot afgedrukt om Cahuns theatrale en indringende werk nóg dichterbij het publiek te brengen. Beeld: Claude Cahun en Marcel Moore, I am in training don’t kiss me, 1927, Courtesy of the Jersey Heritage Collections
Gekenmerkt door karakteristieke skimaskers en skibrillen trekken duizenden schoenpoetsers dagelijks de stad in om geld te verdienen. De vermommingen verzekeren hun anonimiteit – zo houden vele schoenpoetsers hun werkzaamheden verborgen omdat er door de samenleving op hen wordt neergekeken – en dragen tegelijkertijd bij aan een gedeelde identiteit en zichtbaarheid in het stedelijke landschap. Estol besluit in hechte samenwerking met de schoenpoetsers het narratief rondom deze gemarginaliseerde groep te veranderen. In zijn fotoserie portretteert hij hen als superhelden en herdefinieert hij hun positie binnen de maatschappij. Met een beeldtaal die verwijst naar graphic novels en stripboeken worden de schoenpoetsers neergezet als shine heroes. Beeld: Two female shoe shiners beginning the working day, La Paz Bolivia, 2018 © Federico Estol
In ‘Off the record’ toont Kunsthal Rotterdam vijf indrukwekkende videowerken van de Koerdische kunstenaar Erkan Özgen (Turkije, 1971). Özgens werk gaat over complexe vraagstukken rondom oorlog, trauma en geweld. Hierbij kiest hij er bewust voor om geen expliciet gewelddadige beelden te gebruiken. Dit als tegenwicht voor de stroom aan informatie die dagelijks wordt verspreid over conflicten wereldwijd. Het is hierdoor gemakkelijk om te vergeten dat het – achter alle cijfers en aangrijpende beelden – werkelijk om mensen gaat. Özgen wil de toeschouwer hiervan bewust maken door de gevolgen van oorlog een menselijk gezicht te geven. De slachtoffers krijgen in zijn werk een stem. Beeld: Erkan Özgen, Purple Muslin (2018), video still, courtesy the artist, produced by the Han Nefkens Foundation, 16 min 28, single-channel, HD video projection, colour, sound, in Kurdish with English subtitles
Als reactie op traumatische gebeurtenissen creëerde Marlou Fernanda het alter ego Nu-Nu. Dit karakter neemt in haar schilderijen organische vormen aan, waarbij het gezicht sterke gelijkenissen kent met dat van Fernanda zelf. Ze heeft zich vroeger vaak onzichtbaar en ongehoord gevoeld. Nu-Nu geeft haar houvast en het gevoel ergens bij te horen. Fernanda wil dit gevoel nu doorbreken en staat op het punt haar alter ego los te laten. In Kunsthal Light #26 stelt Fernanda zichzelf vragen als waarom we graag door anderen gezien willen worden en de goedkeuring van anderen nodig hebben om te zijn wie we willen zijn. Met LIKE ME NOW, EGO DEATH verbeeldt Fernanda de dualiteit tussen enerzijds haar verlangen naar aandacht en anderzijds de vraag waar die behoefte aan aandacht vandaan komt. Beeld: Life, 2017, Oil & Acrylic on Canvas, Marlou Fernanda
Hahn, zelf woonachtig in Goutte d’Or, besteedt de afgelopen drie jaar aan het observeren van een groep mannen van Noord-Afrikaanse afkomst die ze dag en nacht in haar wijk op straat ziet. De mannen stralen bravoure uit en tonen zich aan de buitenwereld met een stoere en ongenaakbare houding. Ze zijn continu op zoek naar potentiële kopers voor hun illegale goederen, en tegelijk altijd op hun hoede voor politieagenten in burger. Beeld: CRACK! 2021 © Clarisse Hahn
De installatie Sunshine State van Steve McQueen is onderdeel van het kunstprograma Art Directions, waarmee IFFR bezoekers uitnodigt om genre-overstijgende werken te ervaren. McQueens vorige installatie, Year 3, maakte hij in opdracht van Tate Britain in 2019. In Tate Modern was in 2020 een groot retrospectief van zijn werk te zien. In de Kunsthal vult McQueen de grote HAL 1 met beeld en geluid. Beeld :Portrait of Steve McQueen by John Russo © John Russo.
Calder Now
21november 2021
-
29mei 2022
Vol trots presenteert Kunsthal Rotterdam dit najaar de grootschalige tentoonstelling ‘Calder Now’ waarin, voor de eerste keer in Europa, de blijvende en onmiskenbare invloed van de moderne meester op de hedendaagse kunst onder de loep wordt genomen. ‘Calder Now’ toont ruim twintig sculpturen van Alexander Calder, naast werken van tien toonaangevende hedendaagse kunstenaars: Olafur Eliasson, Žilvinas Kempinas, Simone Leigh, Ernesto Neto, Carsten Nicolai, Roman Signer, Aki Sasamoto, Monika Sosnowska, Sarah Sze en Rirkrit Tiravanija. Wonderlijke installaties die de zwaartekracht tarten, sculpturen die leiden tot buitengewone optische ervaringen, en werken die een beroep doen op alle zintuigen brengen nieuwe verbindingen binnen het iconische oeuvre van Calder aan het licht. Deze must-see Kunsthalproductie neemt de bezoeker mee in een zinnenprikkelende ervaring en biedt een nieuwe kijk op de ontwikkelingen binnen de hedendaagse kunst van de twintigste en eenentwintigste eeuw. De tentoonstelling komt tot stand in nauwe samenwerking met gastcuratoren Dieter Buchhart en Anna Karina Hofbauer en de Calder Foundation. Een groot deel van de sculpturen en installaties is voor de eerste keer in Nederland te zien. Beeld: Alexander Calder Blue Feather, ca. 1948 Photograph by Stephen White courtesy of Calder Foundation, New York / Art Resource, New York. © 2021 Calder Foundation, New York / Artists Rights Society (ARS), New York / Pictoright, Amsterdam.
Drummies – Alice Mann
02oktober 2021
-
23januari 2022
In de tentoonstelling ‘Drummies’ laat fotograaf Alice Mann het verhaal zien van trotse en zelfverzekerde jonge drummarjorettes in Zuid-Afrika. In 27 krachtige portretten en documentairebeelden legt Alice Mann het gemeenschapsgevoel en de ‘sisterhood’ vast en brengt ze de individuele persoonlijkheden van de jonge atletes in beeld. Waar Mann in haar documentairefotografie vooral observerend te werk gaat, legt ze bij de portretten een groot deel van de regie bij de Drummies. In een speelse samenwerking laat ze zich leiden door hoe de meisjes en vrouwen zelf hun identiteit naar voren willen brengen. Zelfbewust kijken ze in de camera. De opvallende, kleurrijke uniformen versterken het gevoel van saamhorigheid, trots en zelfvertrouwen. Door ‘Drummie’ te zijn, kunnen de meisjes en vrouwen uitblinken, daar waar zij in hun dagelijks leven nog vaak beperkt worden en voor vele sociale uitdagingen staan. Met betrokkenheid en nuance onderstreept Mann, met haar bekroonde fotoserie, het verhaal van een jonge generatie sterke, vastberaden vrouwen