LUCILE SOUFFLET - Common grounds

LUCILE SOUFFLET - COMMON GROUNDS

Regularly echoing Belgian design, the CID – Centre for Innovation and Design, invites Lucile Soufflet, industrial designer, for her first monographic exhibition.

Born in Charleroi in 1975 and a graduate of ENSAV La Cambre in 1996, Lucile Soufflet is an authority in urban furniture design. The unexpected forms of her seating play with archetypes and invite a reconsideration of the relationship to public space, context, and others. The various interactions they provoke between users, passers-by, and the environment are at the heart of the designer's concerns. The image of her circular bench enclosing a tree is emblematic of how the context informs her projects. The play structure she developed for the Grand-Hornu evokes the arches that define its architecture. In the two buildings she intervened in at Peterbos, Anderlecht, the colors of the tiles that cover the walkways replicate a range generated by the pixelation of a photo taken from the view enjoyed from the upper floors. While Lucile thrives in creating objects that interact with spatiality and a diverse, large public from municipalities or urban communities, she also retreats to a meticulous, delicate, and precise studio work. More intimate still, creations in ceramics or glass reflect the interests that have run through her career.

The exhibition highlights the different facets of her work. It is divided into two parts. The first is dedicated to public space, where Lucile Soufflet confronts her creations with the spatiality and diverse public of different urban communities. Photographs, videos, and plans bring the context of their spatial situation to the heart of the exhibition. The second part takes visitors into Lucile’s intimate studio space, where she focuses on meticulous, delicate, and precise work. Samples, models, fragments, sketches, photos, and memories mix on her work table, like small bricks that will come together to build the project. Behind this space, a small room invites the public to discover Lucile's personality through an interview conducted by the communications department of the Province of Hainaut in her Brussels studio.

THE EXHIBITION
Part 1: Public Spaces

The Human at the Center

Each of Lucile Soufflet’s projects starts with the human being at its core, as the starting point of the creative process. The human being, in all their diversity, must appropriate the furniture provided, regardless of their age, size, gender, or cultural background. Deeply political in the Greek sense of the word, a public installation must speak to the greatest number, promote inclusion, and adapt to usage. Like in the tale of Goldilocks and the Three Bears, the "My Place" chairs installed in the Brigittines hall offer different seating heights so that everyone can find a place that suits them. "Up&Down" also plays with height variations. As for the bench created for the gardens of Grand-Hornu, it caters to the specific dimensions required for people with reduced mobility, provides comfortable armrests for the elderly, and extends into a bench that also serves as a surface for picnics, bags, and other belongings. The spontaneous interaction between the passerby and the furniture creates a dynamic that integrates it into the daily life of a population. Several projects result from a participatory process, synthesizing ideas expressed by citizens about their needs or desires for use. Their imagination is then called upon to use the furniture in all possible ways: sitting, standing, lying down, crouching, embracing, or overturning.

The Context

By definition, urban furniture integrates into a landscape, often mineral but sometimes vegetated, open or built, always in perpetual evolution. It responds to its environment in various ways. It may evoke one of its features. Thus, the benches and the play structure at Grand-Hornu echo the arches of the neoclassical architecture of the historic site. The components of Fonte suggest Art Nouveau patterns that are the pride of the municipality of Schaerbeek. But the furniture can also capture and magnify an element, as the first Circular Bench came to celebrate the tree in the public square where it was installed, surrounding it like a flowing circle. It can also be found embracing a pillar in a subway station. Fragmented, it can trace a path across a vast square, or nestle in a corner or round an angle… The public bench also encourages relaxation and enjoyment of the landscape, like the "Zitt alangui" bench facing the Brussels Canal. Printed plans on the bases show how Lucile intervenes in a given space, considering its different physical and spatial components.

THE EXHIBITION
Part 2: The Workshop

Private Space (or Experimenting)

In her workshop, Lucile works on each project surrounded by material samples, small inspiring objects, photos, drawings, and models, which eventually form a cohesive universe. Several projects are represented here by documents illustrating the design process. But the workshop is also a place of experimentation. Known for her urban furniture, Lucile Soufflet also enjoys exploring and experimenting with materials and forms that flourish in small objects. Thus, her ceramic and glass creations, which are less known to the public, express the delicacy that, along with rigor, characterizes Lucile Soufflet’s personality.

Models

After sketches, initial plans, and 3D drawings, a model takes shape. This stage allows Lucile Soufflet to dive into the project "with her eyes and hands," in three dimensions. She validates certain ideas and confirms a drawing or plan. It also enables her to communicate more concretely with the project participants. Various materials are involved in creating these models: wood, plaster, plastic, metal, or 3D printing for the final stage, if needed. Paper and cardboard, being easy to work with, remain the most frequently used.

BIOGRAPHY
LUCILE SOUFFLET

Summer 2024. A tangle of bright orange arches rises to the sky at the center of one of the large lawns bordering Grand-Hornu. They are fine, precise, and elegant. They herald the monographic exhibition that the CID – Centre for Innovation and Design will dedicate to Lucile Soufflet from March to August 2025. This sculptural children's play structure will remain in place long after the exhibition, injecting color and conviviality into the heart of the listed site. The blue benches created by the designer for the gardens will also remain. Her work is thus embedded in the history of the site, a sign of the times, a pledge of continuity. Lucile has a special bond with the coal mines. To say she grew up on the slag heaps would likely be romanticizing the story. Though, perhaps not entirely. Born in Charleroi, she grew up near her grandparents, who worked in the Monceau-sur-Sambre and Anderlues coal mines. Her grandmother often said that the laundry hung outside to dry would turn black from the coal dust. That didn’t deter the teenager. Lucile loved to hang out near the abandoned shops of the Monceau-Fontaine coal mines. Abandoned in 1980, these places were still filled with intriguing objects: manometers, wooden molds, gears, glass or metal plates… Over the course of her clandestine visits, this repertoire of shapes and materials was imprinted in her imagination. Even as a child, Lucile Soufflet tinkered and drew. She took piano, gymnastics, and dance classes. From these practices, she developed an infinite grace, a natural relationship to the body and movement. But above all, she dreamed of autonomy. Whether it was sewing her clothes, growing her food, repairing, or creating objects, she embraced all kinds of activities, supported by a creative and open family.

********** Français **********

LUCILE SOUFFLET - COMMON GROUNDS

Se faisant régulièrement l’écho du design belge, le CID – centre d’innovation et de design, invite Lucile Soufflet, designeuse industrielle, pour sa première exposition monographique

Née à Charleroi en 1975 et diplômée de l’ENSAV La Cambre en 1996, Lucile Soufflet fait autorité en matière de mobilier urbain. Les formes inattendues de ses assises jouent avec les archétypes et invitent à repenser la relation à l’espace public, au contexte, à l’autre. Les différentes interactions qu’elles suscitent entre utilisateurs, passants et environnement sont au coeur des préoccupations de la designeuse. L’image de son banc circulaire enserrant un arbre est emblématique de la façon dont le contexte informe ses projets. La structure de jeux qu’elle a développée pour le Grand-Hornu évoque les arches qui rythment son architecture. Dans les deux immeubles sur lesquels elle est intervenue au Peterbos, à Anderlecht, les couleurs des carrelages qui habillent les coursives rejouent une gamme générée par la pixellisation d’une photo de la vue dont on jouit depuis les étages. Si Lucile s’épanouit dans des objets confrontés à la spatialité et au public varié et nombreux des collectivités ou communautés urbaines, elle se replie aussi sur un travail d’atelier minutieux, délicat et précis. Plus intimes encore, des créations en céramique ou en verre témoignent des centres d’intérêt qui traversent sa carrière.



L’exposition rend compte des différentes facettes de son travail. Elle s’articule en deux parties. La première est consacrée à l’espace public, espace dans lequel Lucile Soufflet confronte ses créations à la spatialité et au public varié de différentes communautés urbaines. Photographies, vidéos et plans ramènent le contexte de leur situation spatiale au coeur de l’exposition. La seconde suit Lucile dans l’espace intime de l’atelier. C’est là qu’elle se replie sur un travail minutieux, délicat et précis. Échantillons, maquettes, fragments, croquis, photos, souvenirs se mêlent sur sa table de travail, comme autant de petites briques qui viendront s’assembler pour construire le projet. Derrière cet espace, une petite salle invite le public à découvrir la personnalité de Lucile à travers une interview, réalisée par le service communication de la Province de Hainaut, dans son atelier bruxellois.

L'EXPOSITION
Part.1 : Espaces publiques

L’humain au centre

Chaque projet de Lucile Soufflet prend l’humain comme centreet point de départ du processus créatif. L’humain, dans toute sadiversité, doit s’approprier ce mobilier mis à sa disposition, quels que soient son âge, sa taille, son genre, son appartenance culturelle. Éminemment politique, au sens grec du terme, un équipement public doit s’adresser au plus grand nombre, favoriser l’inclusion, s’adapter aux usages. Comme dans le conte Boucle d’Or et les Trois ours, les chaises My place installées dans le hall des Brigittines offrent différentes hauteurs d’assise pour que chacun y trouve une place à sa taille. Up&down joue aussi sur le registre de la variation des hauteurs. Quant au banc créé pour les jardins du Grand-Hornu, il répond aux dimensions spécifiques prévues pour les personnes à mobilité réduite, offre un accoudoir commode pour les personnes plus âgées et se prolonge par une banquette qui servira aussi de tablette pour déposer pique-niques, sacs et autres effets. L’interaction spontanée entre le passant et le mobilier crée une dynamique qui intègre celui-ci dans le quotidien d’une population. Plusieurs projets résultent d’un processus participatif et synthétisent ainsi les idées exprimées par des citoyens interrogés sur leurs besoins ou envies d’usages. Leur imagination est alors sollicitée pour utiliser le mobilier de toutes les façons possibles : assis, debout, couché, accroupi, enlacé, renversé…


Le contexte

Par définition, le mobilier urbain s’intègre dans un paysage, souvent minéral mais parfois végétalisé, ouvert ou construit, toujours en perpétuelle évolution. Il répond à son environnement de différentes façons. Il peut évoquer une de ses caractéristiques. Ainsi, les bancs et la structure de jeux du Grand-Hornu évoquent les arches de l’architecture néo-classique du site historique. Les parties constitutives de Fonte suggèrent les motifs Art Nouveau qui font la fierté de la commune de Schaerbeek. Mais le mobilier peut aussi s’emparer d’un élément et le magnifier, comme le premier Banc Circulaire est venu célébrer l’arbre de la place publique où il est installé, l’entourant comme une ronde ondulante. On le retrouve ailleurs enserrant un pilier dans une station de métro. Fragmenté, il vient tracer un parcours sur une vaste place, ou il peut se caler dans un coin, venir arrondir un angle… Le banc public incite aussi à se détendre et admirer le paysage comme le banc Zitt alangui face au canal de Bruxelles. Les plans imprimés sur les socles montrent comment Lucile intervient dans un espace donné, tenant compte de ses différentes composantes physiques et spatiales.

L'exposition
Part.2 : LE WORKSHOP

Private space (or experimenting)

Dans son atelier, Lucile travaille chaque projet en s’entourant d’échantillons de matières, de petits objets inspirants, de photos, de dessins, de maquettes qui finissent par former un univers cohérent. Plusieurs projets sont ici représentés par les documents qui illustrent le processus de conception. Mais l’atelier est aussi un lieu d’expérimentation. Connue pour son mobilier urbain, Lucile Soufflet affectionne aussi la recherche et l’expérimentation de matériaux et formes qui s’épanouiront dans de petits objets. Ainsi, méconnues du public, ses créations en céramique et en verre expriment la délicatesse qui caractérise, au même titre que la rigueur, la personnalité de Lucile Soufflet

Models

Après les croquis, les premiers plans et dessins 3D, une maquette voit le jour. Cette étape permet à Lucile Soufflet de plonger dans le projet « par les yeux et les mains », en trois dimensions. Elle valide certaines idées et vient confirmer un dessin ou un plan. Elle permet également de communiquer de manière concrète avec les intervenants du projet. Différents matériaux interviennent dans la réalisation de ces maquettes : bois, plâtre, plastique, métal ou impression 3D pour une dernière étape, si nécessaire. Le papier et le carton, faciles à mettre en oeuvre, restent les plus fréquemment utilisés.

BIOGRAPHIE
LUCILE SOUFFLET

Été 2024. Un entrelacs d’arches orange vif s’élance vers le ciel, au centre d’une des larges pelouses bordant le Grand-Hornu. Elles sont fines, précises, élégantes. Elles préfigurent l’exposition monographique que le CID – centre d‘innovation et de design consacre à Lucile Soufflet de mars à août 2025. Cette sculpturale structure de jeux pour enfants restera en place, bien longtemps après l’exposition, interjetant couleur et convivialité au coeur du site classé. Bleus, les bancs que la designeuse a créés pour les jardins resteront eux aussi. Son travail s’inscrit ainsi dans l’histoire du site, signe d’une époque, gage de continuité. Il faut dire que Lucile entretient avec les charbonnages un lien particulier. Affirmer qu’elle a grandi sur les terrils serait sans doute romancer l’argument. Quoique. Née à Charleroi, elle a grandi proche de ses grands parents. Ceux-ci ont travaillé dans les charbonnages de Monceau-sur-Sambre et Anderlues. Sa grand-mère répétait souvent que le linge suspendu dehors pour sécher devenait noir de poussière charbonneuse. Il en fallait plus pour rebuter l’adolescente. Lucile aimait traîner du côté des anciens magasins des charbonnages de Monceau- Fontaine. Abandonnés en 1980, ceux-ci regorgeaient encore de mille objets intrigants : manomètres, matrices en bois, engrenages, plaques de verre ou de métal… Au fil de ses visites clandestines, ce répertoire de formes et de matières se grave inconsciemment dans son imaginaire. Enfant déjà, Lucile Soufflet bricole. Et dessine. Elle suit des cours de piano, de gymnastique et de danse. De ces pratiques lui restent une grâce infinie, un rapport naturel au corps et au mouvement. Mais au-delà de tout, elle rêve d’autonomie. Qu’il s’agisse de coudre ses vêtements, cultiver sa nourriture, réparer ou fabriquer des objets, elle se prête à toutes sortes d’activités, soutenue par une famille créative et ouverte.

********** Nederlands **********

LUCILE SOUFFLET - COMMON GROUNDS

Het CID – Centrum voor Innovatie en Design, dat regelmatig het Belgische ontwerp belicht, nodigt Lucile Soufflet, industrieel ontwerpster, uit voor haar eerste monografische tentoonstelling.

Geboren in Charleroi in 1975 en afgestudeerd aan de ENSAV La Cambre in 1996, is Lucile Soufflet een autoriteit op het gebied van stadsmeubilair. De onverwachte vormen van haar zitmeubelen spelen met archetypen en nodigen uit om de relatie met de openbare ruimte, de context en anderen opnieuw te denken. De verschillende interacties die ze oproepen tussen gebruikers, voorbijgangers en de omgeving staan centraal in de bezorgdheden van de ontwerpster. Het beeld van haar cirkelvormige bank die een boom omsluit, is emblematisch voor de manier waarop de context haar projecten informeert. De speelstructuur die ze ontwikkelde voor het Grand-Hornu doet denken aan de bogen die de neoklassieke architectuur van de site kenmerken. In de twee gebouwen waar ze ingreep in Peterbos, Anderlecht, herhalen de kleuren van de tegels die de gangen bedekken een kleurenschema dat werd gegenereerd door de pixelering van een foto van het uitzicht dat men van de bovenste verdiepingen heeft. Hoewel Lucile zich graag bezighoudt met objecten die in contact komen met de ruimtelijkheid en het diverse en talrijke publiek van gemeenten of stedelijke gemeenschappen, trekt ze zich ook terug in een zorgvuldig, delicaat en precies atelierwerk. Nog intiemer zijn haar keramische en glazen creaties, die de interesses weerspiegelen die door haar carrière heen zijn gelopen.

De tentoonstelling belicht de verschillende facetten van haar werk. Ze is verdeeld in twee delen. Het eerste deel is gewijd aan de openbare ruimte, waar Lucile Soufflet haar creaties confronteert met de ruimtelijkheid en het diverse publiek van verschillende stedelijke gemeenschappen. Foto’s, video’s en plannen brengen de context van hun ruimtelijke situatie naar het hart van de tentoonstelling. Het tweede deel neemt de bezoekers mee naar het intieme atelier van Lucile. Hier richt ze zich op zorgvuldig, delicaat en precies werk. Monsters, modellen, fragmenten, schetsen, foto’s en herinneringen mengen zich op haar werktafel, als kleine bakstenen die samenkomen om het project op te bouwen. Achter deze ruimte is er een kleine kamer die het publiek uitnodigt om Lucile’s persoonlijkheid te ontdekken door een interview, uitgevoerd door de communicatiedienst van de Provincie Henegouwen, in haar Brusselse atelier.

DE TENTOONSTELLING
Deel 1: Openbare Ruimtes

De Mens Centraal

Elk project van Lucile Soufflet begint met de mens als uitgangspunt van het creatieve proces. De mens, in al zijn diversiteit, moet zich de meubels die tot zijn beschikking staan, toe-eigenen, ongeacht zijn leeftijd, grootte, geslacht of culturele achtergrond. Een openbaar meubilair moet, in de Griekse betekenis van het woord, spreken tot het grootste aantal mensen, inclusie bevorderen en zich aanpassen aan het gebruik. Zoals in het verhaal van Goudlokje en de Drie Beren, bieden de "My Place" stoelen die in de hal van de Brigittines zijn geïnstalleerd verschillende zithoogtes, zodat iedereen een plek kan vinden die bij hem past. "Up&Down" speelt ook met het variëren van de hoogtes. Wat betreft de bank die werd gecreëerd voor de tuinen van Grand-Hornu, houdt deze rekening met de specifieke afmetingen voor mensen met beperkte mobiliteit, biedt hij een comfortabele armleuning voor ouderen en strekt hij zich uit in een bank die ook dient als een oppervlak voor picknicks, tassen en andere spullen. De spontane interactie tussen de voorbijganger en het meubilair creëert een dynamiek die het integreert in het dagelijks leven van de bevolking. Verschillende projecten komen voort uit een participatief proces en bevatten de ideeën die door burgers zijn gedeeld over hun behoeften of verlangens voor het gebruik. Hun verbeelding wordt dan aangeroepen om het meubilair op allerlei manieren te gebruiken: zittend, staand, liggend, hurkend, omhelzend, omgedraaid...

De Context

Stadsmeubilair integreert zich per definitie in een landschap, vaak mineraal maar soms ook met groen, open of gebouwd, altijd in voortdurende verandering. Het reageert op zijn omgeving op verschillende manieren. Het kan een van zijn kenmerken oproepen. Zo verwijzen de banken en de speelstructuur van Grand-Hornu naar de bogen van de neoklassieke architectuur van de historische site. De onderdelen van Fonte suggereren de Art Nouveau patronen die de trots zijn van de gemeente Schaerbeek. Maar het meubilair kan ook een element grijpen en het verheffen, zoals de eerste Circulaire Bank die kwam om de boom op het openbare plein waar hij is geïnstalleerd te vieren, deze omarmend als een golvende kring. We vinden het ook terug als het een pilaar omhelst in een metrostation. Gefragmenteerd kan het een pad tekenen op een groot plein, of het kan zich in een hoek nestelen of een hoek afronden… Het openbare bankje moedigt ook aan om te ontspannen en het landschap te bewonderen, zoals het "Zitt alangui" bankje tegenover het kanaal van Brussel. Gedrukte plannen op de bases tonen hoe Lucile ingrijpt in een gegeven ruimte, rekening houdend met de verschillende fysieke en ruimtelijke componenten.

DE TENTOONSTELLING
Deel 2: Het Atelier

Private Space (of Experimenteren)

In haar atelier werkt Lucile aan elk project omringd door monsters van materialen, kleine inspirerende objecten, foto’s, tekeningen en modellen, die uiteindelijk een samenhangend universum vormen. Verschillende projecten worden hier vertegenwoordigd door documenten die het ontwerpproces illustreren. Maar het atelier is ook een plaats van experimenteren. Bekend om haar stadsmeubilair, heeft Lucile Soufflet ook een voorliefde voor het onderzoeken en experimenteren met materialen en vormen die tot kleine objecten kunnen uitmonden. Zo uiten haar keramische en glazen creaties, die minder bekend zijn bij het publiek, de subtiliteit die net als de striktheid de persoonlijkheid van Lucile Soufflet kenmerkt.

Modellen

Na schetsen, eerste plannen en 3D-tekeningen, komt een model tot leven. Deze fase stelt Lucile Soufflet in staat om zich in het project "met haar ogen en handen" onder te dompelen, in drie dimensies. Ze valideert bepaalde ideeën en bevestigt een tekening of plan. Het stelt haar ook in staat om concreet te communiceren met de deelnemers van het project. Er worden verschillende materialen gebruikt bij het maken van deze modellen: hout, gips, plastic, metaal of 3D-printen voor de laatste fase, indien nodig. Papier en karton, die gemakkelijk te verwerken zijn, blijven de meest gebruikte materialen.

BIOGRAFIE
LUCILE SOUFFLET

Zomer 2024. Een kluwen van fel oranje bogen rijst de lucht in, in het centrum van een van de grote gazons langs het Grand-Hornu. Ze zijn dun, precies en elegant. Ze kondigen de monografische tentoonstelling aan die het CID – Centrum voor Innovatie en Design aan Lucile Soufflet zal wijden van maart tot augustus 2025. Deze sculpturale speelstructuur voor kinderen zal nog lang na de tentoonstelling blijven staan, kleur en gezelligheid brengen in het hart van de beschermde site. De blauwe banken die de ontwerpster creëerde voor de tuinen zullen ook blijven. Haar werk is zo verweven met de geschiedenis van de site, een teken van de tijd, een waarborg voor continuïteit. Lucile heeft een bijzondere band met de steenkoolmijnen. Zeggen dat ze op de stortplaatsen is opgegroeid, zou waarschijnlijk de zaak romantiseren. Hoewel... Misschien niet helemaal. Geboren in Charleroi, groeide ze op in de buurt van haar grootouders, die werkten in de mijnen van Monceau-sur-Sambre en Anderlues. Haar grootmoeder zei vaak dat het wasgoed dat buiten te drogen hing zwart werd van het steenkoolstof. Dat weerhield de tiener niet. Lucile hield ervan rond te hangen bij de verlaten winkels van de mijnen van Monceau-Fontaine. Deze waren in 1980 verlaten, maar zaten nog vol met intrigerende voorwerpen: manometers, houten mallen, tandwielen, glas- of metalen platen… Tijdens haar clandestiene bezoeken werd dit repertoire van vormen en materialen onbewust in haar verbeelding gegraveerd. Al als kind was Lucile Soufflet aan het knutselen en tekenen. Ze volgde pianolessen, gymnastiek en dans. Van deze praktijken bleef een gratie achter, een natuurlijke relatie met het lichaam en beweging. Maar vooral droomde ze van autonomie. Of het nu gaat om het naaien van haar eigen kleding, het verbouwen van haar eten, het repareren of maken van voorwerpen, ze stortte zich in allerlei activiteiten, gesteund door een creatieve en open familie.