BWV 22 Jesus nahm zu sich die Zwölfe

Bachs cantate BWV 22 is eigenlijk voor één zondag eerder geschreven: d.w.z. in het kerkelijk jaar voor de laatste zondag voorafgaand aan de "stille tijd" voor Pasen, waarin in Leipzig geen muziek in de kerk mocht klinken. Het thema is Jezus' aankondiging van zijn dood. Voor Bach een mengeling van verdriet en toch ook grote vreugde vanwege de diepere betekenis ervan.
Bach componeerde deze cantate in 1723, samen met BWV 23 als proeve van bekwaamheid bij zijn sollicitatie tot cantor van de grote Thomaskirche in Leipzig, waar hij tot zijn dood in 1750 zou blijven.
De cantate opent in de sfeer van de passionen die hij daar later zou componeren. De tenor zingt als evangelist: "Jezus riep de twaalf discipelen bij zich" (titel van de cantate), en dan kondigt de bas in de rol van Christus de gang naar Jerusalem aan waar hij zal worden gekruisigd. Waarop het koor de volslagen verwarring onder de discipelen laat horen. Daarna volgt een aria voor de countertenor met hobo: "Neem mij bij u en help me om dit te bevatten" (met op het woord "lijden" twee keer een verrassende, zeer smartelijke wending omlaag in de muziek). Vervolgens zingt de bas, door de strijkers begeleid, dat niemand kan peilen wat de betekenis is van het lijden van Christus. Maar aan het eind barst hij toch in vreugde uit bij de gedachte dat hij het ooit zal kunnen begrijpen! Dan zingt de tenor, ook weer begeleid door de strijkers, zijn aria waarin hij bidt om zuivering van zijn gemoed en om in vrede door Christus aangenomen te worden (met lange noten op "vrede" en nog meer op "eeuwig").
De cantate eindigt met een lied uit de begintijd van de reformatie, twee eeuwen eerder geschreven door Elisabeth Creuziger, een gewezen non en vriendin van Luther, op de melodie van een nog ouder liefdeslied. Bach maakte er niet alleen een vierstemmig slotkoraal van, maar heeft dat ook nog weer opgenomen in een swingende omspeling door het orkest. Wordt dus even oefenen!