Alles goed (All is Well)

Warme observatie van het dagelijks leven in een opvang voor Oekraïense vluchtelingen in Weesp, waar in de centrale keuken herinneringen worden gedeeld. En waar koken en eten een uitweg bieden aan heimwee en een bron van troost zijn.

Warme observatie van het dagelijks leven in een opvang voor Oekraïense vluchtelingen in Weesp, waar in de centrale keuken herinneringen worden gedeeld. En waar koken en eten een uitweg bieden aan heimwee en een bron van troost zijn.

In Weesp wordt een nieuwe opvang voor vluchtelingen uit Oekraïne geopend. In de optocht van huisraad, koffers, personeel en verse bewoners lopen ook documentairemakers Petra Lataster-Czisch en Peter Lataster mee. Met hun warmbloedige cameraoog observeren zij hoe kinderen joelend rondrennen, kamers worden ingericht en een nieuwe dagelijkse werkelijkheid zich ontvouwt. Een grote keuken vormt een centrale ontmoetingsplek, met glanzende inductieplaten en voor elke kamer een genummerde plek in de koelkast.

Terwijl de camera volgt en vastl…

Warme observatie van het dagelijks leven in een opvang voor Oekraïense vluchtelingen in Weesp, waar in de centrale keuken herinneringen worden gedeeld. En waar koken en eten een uitweg bieden aan heimwee en een bron van troost zijn.

In Weesp wordt een nieuwe opvang voor vluchtelingen uit Oekraïne geopend. In de optocht van huisraad, koffers, personeel en verse bewoners lopen ook documentairemakers Petra Lataster-Czisch en Peter Lataster mee. Met hun warmbloedige cameraoog observeren zij hoe kinderen joelend rondrennen, kamers worden ingericht en een nieuwe dagelijkse werkelijkheid zich ontvouwt. Een grote keuken vormt een centrale ontmoetingsplek, met glanzende inductieplaten en voor elke kamer een genummerde plek in de koelkast.

Terwijl de camera volgt en vastlegt, klinken verhalen vol hartverscheurend gemis. Veiligheid zorgt voor opluchting, maar zonder de onovertroffen borsjtsj van grootmoeder en de warme omhelzing van dierbaren is het leven zwaar. “Alles goed”, zegt een vrouw, in tranen. “We moeten leven, we moeten koken”, zegt een ander. En gekookt wordt er. Pannetjes heimwee en troost. Voor Zoia is het een noodzakelijke vlucht uit haar kamer waar de foto van haar gesneuvelde zoon onstuitbaar verdriet losmaakt. Ze snijdt, hakt, kneedt, roert en deelt uit. Iedere dag videobelt ze met haar man aan het front, en iedere dag smeekt ze hem het slagveld te verlaten.