است (Is) - Parnia Shams

*** Français ***

Une école féminine, plusieurs bureaux, un tableau noir et Mahoor, une jeune fille de 16 ans qui vient de déménager à Téhéran en milieu de semestre. Elle noue une amitié profonde et intime avec la meilleure élève de la classe. Ensemble, elles tissent une relation qui commence à attirer l’attention des autres élèves et de la direction. Pour créer ce projet, la metteuse en scène Parnia Shams travaille avec sept jeunes actrices qui viennent de sortir de l’école secondaire. Son style est minimaliste : on a le sentiment qu’il ne se passe pas grand-chose mais tout est dans les détails. Nous voyons les jeunes filles en classe parler entre elles, des livres interdits cachés dans les sacs à dos, alors que se tisse une histoire aussi quotidienne qu’exceptionnelle. Nous les voyons dialoguer avec leur enseignante ou la direction de l’école, figures d’autorité qui, bien que présentes, nous sont invisibles ; nous n’entendons pas leurs mots, mais nous pouvons reconstruire leurs dialogues à partir des réponses des filles. است (« Est ») est un jeu de plein et de vide dans lequel il faut remplir les éléments manquants, ce qui n’est pas dit ou ne peut l’être, et dans lequel Parnia Shams représente les rapports de force invisibles susceptibles de nous contrôler. Une fresque hyperréaliste et magique sur l’importance de l’éducation en tant que lieu d’apprentissage scolaire mais aussi de sororité et de solidarité.

*** Nederlands ***

Een meisjesschool, meerdere schrijftafels, een schoolbord. Dat is de setting van de voorstelling van Parnia Shams. We volgen Mahoor, een 16-jarig meisje halfweg het semester is verhuisd naar Teheran. Aangekomen in deze nieuwe school sluit ze een diepe en intieme vriendschap met de beste leerlinge van de klas. Ze gaan een relatie aan die de aandacht trekt van andere leerlingen en van het schoolbestuur. Om dit project te creëren werkte Shams met 7 meisjes die recent zijn afgestudeerd aan de middelbare school. Haar stijl is minimalistisch: er lijkt weinig te gebeuren, maar alles zit in de details. We zien hen in de klas met elkaar spreken, over de verboden boeken – verborgen in een rugzak – en een verhaal opbouwen dat even alledaags als uitzonderlijk is. We horen de meisjes in gesprek met de leraar of de directie van de school. Deze gezagsfiguren zijn aanwezig maar onzichtbaar en onhoorbaar voor ons, we kunnen de dialogen volgen door wat de meisjes zeggen. است (“Is”) is dus een spel tussen wat uitgesproken en onhoorbaar is, waarin je moet invullen wat niet wordt of kan gezegd worden, en waarin Parnia Shams het gevoel weergeeft gecontroleerd te worden door een onzichtbare macht. Ze creëert een hyperrealistisch en toch magisch fresco dat het belang toont van de school als een plek om te leren, en niet alleen over feitelijke kennis maar ook over zusterschap en solidariteit.

*** English ***

An all-girls classroom, several desks, a blackboard. Mahoor, a 16-year-old girl who just moved to Tehran in the middle of the semester, enters this new school and forms a deep and intimate friendship with the best student of the class. They form a relationship that begins to attract a lot of attention from other students and the school board. To create this project, Parnia Shams worked with 7 girls recently out of high school. Her style is minimalist: it seems that little happens, but everything is in the details. We see them in class talking to each other, about the forbidden books hidden in their backpack, and weaving a story that is both everyday and exceptional. We hear the girls in conversation with the teacher or the direction of the school. These authority figures, although present, are unseen and unheard, yet we can follow the dialogues from what the girls say. است (“Is”) is thus a game of full and empty, in which one must fill in what is not said or cannot be said, and in which Parnia Shams embodies the feeling of being controlled by an invisible power. She crafts a hyperrealistc yet magical fresco depicting the importance of the school as a place of learning, not just of notions, but of sisterhood and solidarity.