Songs for no one

Description

 
di 08 t/m wo 09 maart
Songs for no one
Nastaran Razawi Khorasani/KOBE
wij en de wereld
 
theater
Theatermaker Nastaran Razawi Khorasani neemt je in Songs for no one mee in de onzichtbare levens van een jongen en een meisje, wonend in de Islamitische dictatuur van Iran. Op basis van telefoongesprekken maakt Nastaran een beeldende solo performance vol duetten, dialogen, gedichten en songs. Met de stemmen van de twee kinderen in de oeroude Perzische taal is Songs for no one een portret van een verborgen samenleving waarin wordt getoond wat doorgaans onzichtbaar blijft. Dit concept won de BNG Bank Theaterprijs 2020.
 
Wat betekent het om in een dictatuur te moeten leven? Met welke gedachten en hoop houdt de jonge generatie zich staande? Songs for no one gaat over de kwetsbaarheid van vrijheid, over onvrijheid in het dagelijkse leven en over toekomstdromen van vrijheid.

Tijdens het Nederlands Theater Festival ontving Razawi Khorasani de BNG Bank Theaterprijs 2021 voor Songs for no one.

Information sur la date

dinsdag 8 maart: 20:00, woensdag 9 maart: 20:00

Organisateur

Vous organisez cet événement ?

Contactez-nous si vous souhaitez mettre à jour les informations et autres.

Nous contacter

1 Photo

Événements suggérés

Na het succes van ‘Agatha’ werken MATZER Theaterproducties en Liliane Brakema opnieuw samen. De muzikale voorstelling ‘Blue hour’, met een tekst van Jibbe Willems, is een ontdekkingsreis over je weg vinden in een veranderende wereld en geïnspireerd op de met de Pulitzerprijs bekroonde roman ‘The Road’ van Cormac McCarthy. Als reactie op de huidige maatschappij, onderzoekt Blue Hour op een intuïtieve, lichamelijke, en zintuiglijke manier de fundamenten waarop een nieuwe wereld gebouwd kan worden. Blue Hour nodigt je uit om dieper in je lichaam te dalen en de emoties te voelen die vaak onbenut blijven in onze snelle westerse wereld. Welke rol heb jij in deze veranderende wereld en wat is jouw verantwoordelijkheid als individu en als ouder? 
In Do not look back with regret onderzoekt Pieters in haar kenmerkende stijl de kwetsbaarheid van het lichaam en de eindigheid van onze aarde. In deze beeldende en filmische voorstelling zien we twee vrouwen (gespeeld door Marlies Heuer en Klára Alexová) in een proces van afscheid, rouw en de zoektocht naar troost. Wat als je wordt geconfronteerd met verlies? Wat is de toevlucht als het einde in zicht is? Do not look back with regret biedt de kans stil te staan en te reflecteren op het verlies en de eindigheid van alles. Do not look back with regret van Davy Pieters is opnieuw in het theater te zien nadat het in 2021 genomineerd werd voor de VSCD-Mimeprijs. De jury schreef toen: “De beeldtaal is uitgezuiverd en overrompelend: filmische taferelen, donkerslagen die de tijd doen verspringen, een  doorgaande regenval van zwarte as en de magische belichting van Varja Klosse. Het geluidslandschap van Jimi Zoet tintelt en dondert. Het (…) is een intiem samenkomen én een schrijnend afscheid.”
Hitchcock meets Murakami: De Spreeuw is een verhaal over ontkenning in een dystopische (nabije) toekomst, over de relatie tussen kunst en activisme en over het belang van medestanderschap. Welkom in de toekomst, waarin de nacht is afgeschaft, er zijn vegan zeewierfarms, drooggelegde zeeën, en een Kunstmaan. Boswachter Berber ontdekt dat een kolonie spreeuwen niet slaapt, maar eeuwig blijft zingen. Een crècheleidster ziet haar kinderen wakker blijven in een kalme trance. Op een eiland is het al weken eb, de vuurtorenwachter waarschuwt. Maar niemand vindt het erg. Het is feest!
CQ
16mei
-
17mei
CQ.  (als in: ‘seek you’) speelt zich af in en rond “Het Blok” – een even reëel als mythisch flatgebouw dat zich in vergevorderde staat van verval bevindt. Een post-apocalyptische omgeving van roest en woekering, waarin geheimen en rituelen worden uitgewisseld onder de donkere mantel van een schijnbaar eindeloze nacht. CQ. toont de verhalen en complicaties van verschillende bewoners van het gebouw – onuitgesproken relaties in de trappenhal, generaties durende burenruzies, een lift als transitplek voor verborgen liefde. Een wereld die op de onze lijkt, waarin mensen buren zijn, maar elkaar niet kennen en niet zien. Hun verlangen naar contact is groot, maar hun daadkracht klein. Intussen vertelt Abattoir Fermé al een kwarteeuw verhalen over ‘de wereld achter de wereld’. CQ. is een nieuw hoofdstuk in een boek met een stilaan enorme impact. De stad is oud, koud en donker. Er staat een appartementsblok met onderin een nachtwinkel die steevast wordt bevoorraad maar waar nooit iemand is. Er klinkt gefluister in de buizen op ’t toilet. Een stem die spreekt in een vergeten taal en om verboden dingen vraagt. De onzichtbare buren zijn iets aan ‘t bouwen, ge kunt het horen. Niemand weet wat. Zij weten het ook ni. Op een dag stond er een bouwdoos voor de deur en de handleiding stak in de bus. Niemand weet hoe kort de dag wordt en hoelang de nacht gaat duren en niemand wil alleen sterven dus – Bon. Ge weet wat doen.
Echte vrijheid, hoe ziet dat eruit? Iedereen wil het graag, maar vrij zijn en je zo voelen is helemaal niet vanzelfsprekend. In ‘Birds’, een voorstelling vol dans, spoken word en elektronische muziek, reflecteert choreograaf Dalton Jansen op zijn jeugd in een woongroep van een gesloten zorginstelling. Hij keek er vaak uit het raam naar de vogels buiten. Hoe zou het hem zelf vergaan als hij straks vrij was? Zou hij het redden, daar in de buitenwereld? Dalton verbeeldt de moeilijke weg naar volwassenheid van jongeren die niet thuis kunnen wonen. Hoe deal je met de toekomst als je geen veilig nest hebt gehad? Dalton wil met ‘Birds’ laten zien dat het kan, al is het niet makkelijk. Hij won er in 2022 de Zilveren Krekel en de Jonge Zwaan mee. “Een eerlijke, rauwe voorstelling over een jeugd in de jeugdzorg”, schreef de Volkskrant **** en NRC zag “verplichte kost voor jeugdhulpverleners”.
‘Toet.’ Het is Oekraïens voor ‘Hier.’ ‘Wij zijn hier.’ Dat zei president Volodomyr Zelensky daags na de inval door de Russen in een filmpje op zijn telefoon. ‘De president is hier, onze strijdkrachten zijn hier, de burgers zijn hier.’ ‘Toet.’ Zelensky hier is een nieuwe én de eerste voorstelling over het leven van Zelensky die voordat hij president van Oekraïne werd, acteur, auteur en komiek was. De Spelersfederatie, cabaretier Patrick Nederkoorn en theatermaker/historicus Arjen Arnoldussen delen een fascinatie voor de onwaarschijnlijke carrière van hun voormalige collega. Hij was komiek, tv-kok, de stem van Beertje Paddington, kandidaat bij Dancing with the Stars en acteur in een serie waarin hij iemand speelt die president van Oekraïne wordt. Op basis van speeches, interviews, liedjes van Zelensky’s cabaretgroep Kvartal 95 en nieuwe scènes van fictieve ontmoetingen tussen de spilfiguren van dit verhaal, tonen we de mens achter de politicus. De Spelersfederatie is hier. Jij bent hier en samen zoeken we in deze komische vaudeville voorstelling met serieuze ondertoon uit wat die oorlog daar betekent voor ons hier.  “Wat hebben wij hier te maken met zij daar, hier ver vandaan. Niet zó ver. Maar toch ver. 22 uur rijden. Het is nu 22.30 uur in Kyiv. Op 22 uur rijden liggen mensen met hun ogen open te hopen op stilte. Een stille nacht. Kinderen dromen geen kinderdromen. Op 22 uur rijden ligt een president met zijn ogen open naar het plafond te staren. Zijn zoon, op een onbekende plek, hoeveel uur rijden weten we dus niet, ligt ook naar het plafond te staren en prevelt zachtjes de namen van de wapens die te kort komen. Wat heeft dat met ons te maken? Wij die slapen zonder zorgen. Wij slapen in de aanloop naar deze voorstelling niet zorgeloos maar wel met andere zorgen dan 22 uur rijden hiervandaan. Laten we beginnen bij het begin.”
Twee oude vrouwtjes is een collectie van korte liefdesscènes over menselijk verlangen in de nadagen van het leven. Een herkenbare, oergeestige en poëtische voorstelling over eindigheid, gemis en dat liefde in vele vormen voorkomt, maar boven alles universeel is. Na vier voorstellingen naar zijn werk en een jarenlange samenwerking met meesterverteller Toon Tellegen is Thomas, Sacha en Jos terug in het theater met deze nieuwe voorstelling. Twee oude vrouwtjes is een mozaïek van losse liefdestaferelen uit het dagelijkse leven van verschillende oude vrouwen. De koppels kunnen niet zonder elkaar, maar met elkaar is het zo nu en dan ook niet alles. Ze houden zoveel van elkaar dat ze er bijna ongelukkig van worden. De twee vrouwtjes beminnen en bevechten elkaar, ze hemelen elkaar op en verachten elkaar. Hoe het ze vergaat is in elke scene, vol verlangen en weemoed, humor en tragiek, steeds verrassend anders.
‘a night with QUEEN ANGELITO’ wordt geschreven, gespeeld en gezongen door ‘Ntianu Stuger (Volkskrant-talent VAN 2023). De inspiratie komt van jazzlegende Eartha Kitt; haar muziek, haar imago van onaantastbaarheid, maar ook haar onstilbare honger naar erkenning en overgave. Stuger put uit interviews met Kitt, uit de Bijbel, uit het boek ‘All bout Love’ van bell hooks, uit de aesthetics van Jhené Aiko en uit de online-spiritualiteitsgemeenschap. We zijn bij een legendarisch concert in een nachtclub. Vanavond neemt Queen Angelito je mee naar de liefdes die ze verloor, de liefde die ze niet kon verliezen omdat ze hem nooit had (yes you, daddy), maar bovenal naar de grootste liefde die ze vond: de pure, schaamteloze, ongenuanceerde liefde voor zichzelf. Want als de liefde die je voor jezelf voelt sterk genoeg is, overstijgt dat uiteindelijk toch de behoefte aan liefde van anderen? Een eclectische onewomanshow die de vraag stelt waarom overgave in de liefde vaak voelt als zwakte, in plaats van een daad van hoop, moed of misschien zelfs verzet.
Nina Bobo Siepa is een intieme muziektheatervoorstelling in de vorm van een roadmovie. Een kwetsbaar duet tussen een jonge Indische Nederlander en haar Javaanse voormoeder. Het decor is het onpeilbare Java, waar de oorsprong ligt van veel Indische families. In Nina Bobo Siepa reist de eigenzinnige Robijn met een backpack op haar rug en met krampen in haar buik naar het land waar haar familie generaties lang heeft gewoond. In dat land hoopt ze de bron van het diepe verdriet van haar familie te vinden. De persoonlijke reis van Robijn wordt verweven met de strijd van haar Javaanse voormoeder Siepa die er alles aan doet om bij haar pasgeboren kind te blijven. Twee verhalen die onlosmakelijk verbonden zijn met de koloniale overheersing van Nederland in Indonesië. Voor deze voorstelling ging schrijver en regisseur Koen Verheijden voor het eerst zelf naar Indonesië, met het doel antwoord te vinden op de vraag wie zijn Javaanse voormoeder Siepa was en wat met haar is gebeurd. Nina Bobo Siepa is het derde en laatste deel van de Nina Bobo trilogie waarin regisseur en schrijver Koen Verheijden als derde generatie Indische Nederlander zijn familiegeschiedenis centraal stelt om verschillende perspectieven op dit verleden te onderzoeken. Alle delen zijn afzonderlijk van elkaar te bekijken.
Een spannende performatieve installatie die onze vele manieren om ons tot de wereld te verhouden terugbrengt tot één: aanraking met onze vingertoppen. Wat betekenen handen voor ons en wat kunnen we via onze handen communiceren? Over hoe ons gebruik van handen is veranderd en welke veranderingen de toekomst brengt.