Het Boompje (4+)

Description

Een hartverwarmende winteropera voor kinderen vanaf 4 jaar en hun (groot-)ouders.

Het kleine boompje is niet gelukkig, want het heeft geen zachte groene blaadjes, maar harde, stekelige naaldjes. En ze wil graag net zo mooi zijn als de andere bomen. Uiteindelijk gaat haar wens in vervulling, maar anders dan ze had gedacht…

Het Boompje is geïnspireerd op het gelijknamige prentenboek dat bijna iedere kleuter kent: Het Boompje van Loek Koopmans (uitgeverij Christofoor, 2008). De Utrechtse dichter en (jeugd)librettist Ruben van Gogh maakte van dit tijdloze verhaal een hedendaagse, poëtische en grappige versie, voor de allerkleinste. Bastiaan Woltjer schreef hier sfeervolle en tegendraadse muziek bij waarin je de seizoenen hoort verstrijken. En hij bewijst met zijn muziek ook dat een opera kan swingen!

Ik kan ruisen, ik kan zwiepen, ik kan zwaaien

En ik fluister als de wind ineens gaat waaien….

Na de voorstelling maak je kennis met de operazangers, musici en hun instrumenten tijdens een speels nagesprek met de zaal.

Information sur la date

Datum zo 11 dec, Tijd 11:30 - 12:30

Billets

Info:

€ 6,00 - € 12,00

1 Photo

Événements suggérés

Na het succes van ‘Agatha’ werken MATZER Theaterproducties en Liliane Brakema opnieuw samen. De muzikale voorstelling ‘Blue hour’, met een tekst van Jibbe Willems, is een ontdekkingsreis over je weg vinden in een veranderende wereld en geïnspireerd op de met de Pulitzerprijs bekroonde roman ‘The Road’ van Cormac McCarthy. Als reactie op de huidige maatschappij, onderzoekt Blue Hour op een intuïtieve, lichamelijke, en zintuiglijke manier de fundamenten waarop een nieuwe wereld gebouwd kan worden. Blue Hour nodigt je uit om dieper in je lichaam te dalen en de emoties te voelen die vaak onbenut blijven in onze snelle westerse wereld. Welke rol heb jij in deze veranderende wereld en wat is jouw verantwoordelijkheid als individu en als ouder? 
In Do not look back with regret onderzoekt Pieters in haar kenmerkende stijl de kwetsbaarheid van het lichaam en de eindigheid van onze aarde. In deze beeldende en filmische voorstelling zien we twee vrouwen (gespeeld door Marlies Heuer en Klára Alexová) in een proces van afscheid, rouw en de zoektocht naar troost. Wat als je wordt geconfronteerd met verlies? Wat is de toevlucht als het einde in zicht is? Do not look back with regret biedt de kans stil te staan en te reflecteren op het verlies en de eindigheid van alles. Do not look back with regret van Davy Pieters is opnieuw in het theater te zien nadat het in 2021 genomineerd werd voor de VSCD-Mimeprijs. De jury schreef toen: “De beeldtaal is uitgezuiverd en overrompelend: filmische taferelen, donkerslagen die de tijd doen verspringen, een  doorgaande regenval van zwarte as en de magische belichting van Varja Klosse. Het geluidslandschap van Jimi Zoet tintelt en dondert. Het (…) is een intiem samenkomen én een schrijnend afscheid.”
Hitchcock meets Murakami: De Spreeuw is een verhaal over ontkenning in een dystopische (nabije) toekomst, over de relatie tussen kunst en activisme en over het belang van medestanderschap. Welkom in de toekomst, waarin de nacht is afgeschaft, er zijn vegan zeewierfarms, drooggelegde zeeën, en een Kunstmaan. Boswachter Berber ontdekt dat een kolonie spreeuwen niet slaapt, maar eeuwig blijft zingen. Een crècheleidster ziet haar kinderen wakker blijven in een kalme trance. Op een eiland is het al weken eb, de vuurtorenwachter waarschuwt. Maar niemand vindt het erg. Het is feest!
Nog een nachtje slapen en dan zal in een koninginnenrijk hier ver vandaan, de nieuwe koningin gekroond worden. Faizah kan niet wachten, want haar grote zus Asiya zal daarmee de hijab-kroon gaan dragen. Maar in het holst van de nacht hoort ze om haar heen vreemde fluisteringen van mensen die de kroon willen afpakken. Faizah weet wat ze moet doen. Zij zal haar zus beschermen van haters en pestkoppen. Om Asiya te laten worden waar ze voor bestemd is. In Het mooiste blauw word je meegevoerd in een fantasievolle wereld vol zwevende lichtjes, kleurrijke dieren en pratende bomen. Een avontuur over moed vinden om anders te zijn en dat met trots uit te dragen. Over het belang van openheid, empathie en (durven) staan voor waar je in gelooft. Met de voorstelling reist een expositie mee waarin zes inspirerende hijab dragende vrouwen vertellen over hun dromen, van vroeger en nu. Over ruimte innemen, ontroerende ontmoetingen en realisaties die hen hebben gevormd tot de krachtige rolmodellen die zij nu zijn. Expositie De interviews worden ondersteund door kleine portretfoto’s en illustraties van Tabassum Abduraheem. Zij maakte bij ieder interview een verbeelding van hoe de vrouwen als kind droomden van de toekomst.
“Goedenavond, goedenavond, goedenavond, ik ben zo blij dat u hier allemaal weer bent.” “Goedenavond, goedenavond, goedenavond, toen ik u zag heb ik u dadelijk herkend.” Met wijd gespreide armen in zijn ruim zittende bruine pak heet Wim Sonneveld (1917-1974) het publiek welkom. Niet één, maar twee keer: theatermakers Tarik Moree en Tim Olivier Somer vertolken namelijk beiden de cabaretier in deze muzikale voorstelling over het leven en werk van Wim Sonneveld. De twee jonge mannen duelleren om de beste vertolking van de legende en proberen elkaar met feitenkennis, conferences en liedjes te overtroeven. Daarbij struikelen ze over zichzelf, elkaar en hun omgeving. Ondertussen onderzoeken ze of je anno 2023 wel theater kunt maken over een man die je adoreert, puur vanuit romantische en nostalgische overwegingen? Na succesvolle optredens op De Parade komen zij met een avondvullende voorstelling, begeleid door de driekoppige band The Sunfields.
CQ
16mei
-
17mei
CQ.  (als in: ‘seek you’) speelt zich af in en rond “Het Blok” – een even reëel als mythisch flatgebouw dat zich in vergevorderde staat van verval bevindt. Een post-apocalyptische omgeving van roest en woekering, waarin geheimen en rituelen worden uitgewisseld onder de donkere mantel van een schijnbaar eindeloze nacht. CQ. toont de verhalen en complicaties van verschillende bewoners van het gebouw – onuitgesproken relaties in de trappenhal, generaties durende burenruzies, een lift als transitplek voor verborgen liefde. Een wereld die op de onze lijkt, waarin mensen buren zijn, maar elkaar niet kennen en niet zien. Hun verlangen naar contact is groot, maar hun daadkracht klein. Intussen vertelt Abattoir Fermé al een kwarteeuw verhalen over ‘de wereld achter de wereld’. CQ. is een nieuw hoofdstuk in een boek met een stilaan enorme impact. De stad is oud, koud en donker. Er staat een appartementsblok met onderin een nachtwinkel die steevast wordt bevoorraad maar waar nooit iemand is. Er klinkt gefluister in de buizen op ’t toilet. Een stem die spreekt in een vergeten taal en om verboden dingen vraagt. De onzichtbare buren zijn iets aan ‘t bouwen, ge kunt het horen. Niemand weet wat. Zij weten het ook ni. Op een dag stond er een bouwdoos voor de deur en de handleiding stak in de bus. Niemand weet hoe kort de dag wordt en hoelang de nacht gaat duren en niemand wil alleen sterven dus – Bon. Ge weet wat doen.
In Een Kleine Anatomie brengen vier spelers het lichaam in kaart en leren ze het beter kennen. Met dans en live muziek maken ze een reis langs alle ledematen, sensaties en gevoelens die bij het lichaam horen. In het begin gaat dat nog braaf, maar al snel kruipt de speelse ontdekkingsdrang erin. De voeten vliegen van de vloer, de duimen dansen alle kanten op en de spelers klimmen op elkaars schouders. Ook de stem doet mee: er wordt gezongen, gegromd, geniesd en af en toe wat gepraat. Samen met het publiek ontdekken de spelers dat onze lichamen allemaal verschillend zijn. Soms passen ze perfect in elkaar, soms zit er net een grote teen in de weg.  Mijn armen zijn langer dan de jouwe, dus ik kan jou van verder weg aanraken. Jij hebt hele kleine vingers om snel mijn veters los te friemelen. Jouw mond is het grootst, daar past een hele boterham in. Jouw hoofd is zo klein, dat het helemaal in mijn oksel kan verdwijnen. En hoe zit dat eigenlijk van binnen? Is mijn honger groter dan de jouwe? Wie moet het nodigst plassen? En als vrolijkheid een kleur zou hebben, is die dan bij iedereen anders?   
Echte vrijheid, hoe ziet dat eruit? Iedereen wil het graag, maar vrij zijn en je zo voelen is helemaal niet vanzelfsprekend. In ‘Birds’, een voorstelling vol dans, spoken word en elektronische muziek, reflecteert choreograaf Dalton Jansen op zijn jeugd in een woongroep van een gesloten zorginstelling. Hij keek er vaak uit het raam naar de vogels buiten. Hoe zou het hem zelf vergaan als hij straks vrij was? Zou hij het redden, daar in de buitenwereld? Dalton verbeeldt de moeilijke weg naar volwassenheid van jongeren die niet thuis kunnen wonen. Hoe deal je met de toekomst als je geen veilig nest hebt gehad? Dalton wil met ‘Birds’ laten zien dat het kan, al is het niet makkelijk. Hij won er in 2022 de Zilveren Krekel en de Jonge Zwaan mee. “Een eerlijke, rauwe voorstelling over een jeugd in de jeugdzorg”, schreef de Volkskrant **** en NRC zag “verplichte kost voor jeugdhulpverleners”.
‘Toet.’ Het is Oekraïens voor ‘Hier.’ ‘Wij zijn hier.’ Dat zei president Volodomyr Zelensky daags na de inval door de Russen in een filmpje op zijn telefoon. ‘De president is hier, onze strijdkrachten zijn hier, de burgers zijn hier.’ ‘Toet.’ Zelensky hier is een nieuwe én de eerste voorstelling over het leven van Zelensky die voordat hij president van Oekraïne werd, acteur, auteur en komiek was. De Spelersfederatie, cabaretier Patrick Nederkoorn en theatermaker/historicus Arjen Arnoldussen delen een fascinatie voor de onwaarschijnlijke carrière van hun voormalige collega. Hij was komiek, tv-kok, de stem van Beertje Paddington, kandidaat bij Dancing with the Stars en acteur in een serie waarin hij iemand speelt die president van Oekraïne wordt. Op basis van speeches, interviews, liedjes van Zelensky’s cabaretgroep Kvartal 95 en nieuwe scènes van fictieve ontmoetingen tussen de spilfiguren van dit verhaal, tonen we de mens achter de politicus. De Spelersfederatie is hier. Jij bent hier en samen zoeken we in deze komische vaudeville voorstelling met serieuze ondertoon uit wat die oorlog daar betekent voor ons hier.  “Wat hebben wij hier te maken met zij daar, hier ver vandaan. Niet zó ver. Maar toch ver. 22 uur rijden. Het is nu 22.30 uur in Kyiv. Op 22 uur rijden liggen mensen met hun ogen open te hopen op stilte. Een stille nacht. Kinderen dromen geen kinderdromen. Op 22 uur rijden ligt een president met zijn ogen open naar het plafond te staren. Zijn zoon, op een onbekende plek, hoeveel uur rijden weten we dus niet, ligt ook naar het plafond te staren en prevelt zachtjes de namen van de wapens die te kort komen. Wat heeft dat met ons te maken? Wij die slapen zonder zorgen. Wij slapen in de aanloop naar deze voorstelling niet zorgeloos maar wel met andere zorgen dan 22 uur rijden hiervandaan. Laten we beginnen bij het begin.”
Twee oude vrouwtjes is een collectie van korte liefdesscènes over menselijk verlangen in de nadagen van het leven. Een herkenbare, oergeestige en poëtische voorstelling over eindigheid, gemis en dat liefde in vele vormen voorkomt, maar boven alles universeel is. Na vier voorstellingen naar zijn werk en een jarenlange samenwerking met meesterverteller Toon Tellegen is Thomas, Sacha en Jos terug in het theater met deze nieuwe voorstelling. Twee oude vrouwtjes is een mozaïek van losse liefdestaferelen uit het dagelijkse leven van verschillende oude vrouwen. De koppels kunnen niet zonder elkaar, maar met elkaar is het zo nu en dan ook niet alles. Ze houden zoveel van elkaar dat ze er bijna ongelukkig van worden. De twee vrouwtjes beminnen en bevechten elkaar, ze hemelen elkaar op en verachten elkaar. Hoe het ze vergaat is in elke scene, vol verlangen en weemoed, humor en tragiek, steeds verrassend anders.