Na het succes van ‘Agatha’ werken MATZER Theaterproducties en Liliane Brakema
opnieuw samen. De muzikale voorstelling ‘Blue hour’, met een tekst van Jibbe
Willems, is een ontdekkingsreis over je weg vinden in een veranderende wereld en
geïnspireerd op de met de Pulitzerprijs bekroonde roman ‘The Road’ van Cormac
McCarthy.
Als reactie op de huidige maatschappij, onderzoekt Blue Hour op een intuïtieve,
lichamelijke, en zintuiglijke manier de fundamenten waarop een nieuwe wereld
gebouwd kan worden. Blue Hour nodigt je uit om dieper in je lichaam te dalen en
de emoties te voelen die vaak onbenut blijven in onze snelle westerse wereld.
Welke rol heb jij in deze veranderende wereld en wat is jouw
verantwoordelijkheid als individu en als ouder?
Het Boompje (4+)
11december 2022
Neude, Neude, Utrecht, Utrecht 3512 AG, Pays-Bas
Description
Een hartverwarmende winteropera voor kinderen vanaf 4 jaar en hun (groot-)ouders.
Het kleine boompje is niet gelukkig, want het heeft geen zachte groene blaadjes, maar harde, stekelige naaldjes. En ze wil graag net zo mooi zijn als de andere bomen. Uiteindelijk gaat haar wens in vervulling, maar anders dan ze had gedacht…
Het Boompje is geïnspireerd op het gelijknamige prentenboek dat bijna iedere kleuter kent: Het Boompje van Loek Koopmans (uitgeverij Christofoor, 2008). De Utrechtse dichter en (jeugd)librettist Ruben van Gogh maakte van dit tijdloze verhaal een hedendaagse, poëtische en grappige versie, voor de allerkleinste. Bastiaan Woltjer schreef hier sfeervolle en tegendraadse muziek bij waarin je de seizoenen hoort verstrijken. En hij bewijst met zijn muziek ook dat een opera kan swingen!
Ik kan ruisen, ik kan zwiepen, ik kan zwaaien
En ik fluister als de wind ineens gaat waaien….
Na de voorstelling maak je kennis met de operazangers, musici en hun instrumenten tijdens een speels nagesprek met de zaal.
Information sur la date
Datum zo 11 dec, Tijd 11:30 - 12:30
Billets
Info:
€ 6,00 - € 12,00
1 Photo
Événements suggérés
In Do not look back with regret onderzoekt Pieters in haar kenmerkende stijl de
kwetsbaarheid van het lichaam en de eindigheid van onze aarde.
In deze beeldende en filmische voorstelling zien we twee vrouwen (gespeeld door
Marlies Heuer en Klára Alexová) in een proces van afscheid, rouw en de zoektocht
naar troost. Wat als je wordt geconfronteerd met verlies? Wat is de toevlucht
als het einde in zicht is? Do not look back with regret biedt de kans stil te
staan en te reflecteren op het verlies en de eindigheid van alles.
Do not look back with regret van Davy Pieters is opnieuw in het theater te zien
nadat het in 2021 genomineerd werd voor de VSCD-Mimeprijs. De jury schreef toen:
“De beeldtaal is uitgezuiverd en overrompelend: filmische taferelen,
donkerslagen die de tijd doen verspringen, een doorgaande regenval van zwarte
as en de magische belichting van Varja Klosse. Het geluidslandschap van Jimi
Zoet tintelt en dondert. Het (…) is een intiem samenkomen én een schrijnend
afscheid.”
Hitchcock meets Murakami: De Spreeuw is een verhaal over ontkenning in een
dystopische (nabije) toekomst, over de relatie tussen kunst en activisme en over
het belang van medestanderschap.
Welkom in de toekomst, waarin de nacht is afgeschaft, er zijn vegan
zeewierfarms, drooggelegde zeeën, en een Kunstmaan. Boswachter Berber ontdekt
dat een kolonie spreeuwen niet slaapt, maar eeuwig blijft zingen. Een
crècheleidster ziet haar kinderen wakker blijven in een kalme trance. Op een
eiland is het al weken eb, de vuurtorenwachter waarschuwt. Maar niemand vindt
het erg. Het is feest!
Nog een nachtje slapen en dan zal in een koninginnenrijk hier ver vandaan, de
nieuwe koningin gekroond worden. Faizah kan niet wachten, want haar grote zus
Asiya zal daarmee de hijab-kroon gaan dragen. Maar in het holst van de nacht
hoort ze om haar heen vreemde fluisteringen van mensen die de kroon willen
afpakken. Faizah weet wat ze moet doen. Zij zal haar zus beschermen van haters
en pestkoppen. Om Asiya te laten worden waar ze voor bestemd is.
In Het mooiste blauw word je meegevoerd in een fantasievolle wereld vol zwevende
lichtjes, kleurrijke dieren en pratende bomen. Een avontuur over moed vinden om
anders te zijn en dat met trots uit te dragen. Over het belang van openheid,
empathie en (durven) staan voor waar je in gelooft.
Met de voorstelling reist een expositie mee waarin zes inspirerende hijab
dragende vrouwen vertellen over hun dromen, van vroeger en nu. Over ruimte
innemen, ontroerende ontmoetingen en realisaties die hen hebben gevormd tot de
krachtige rolmodellen die zij nu zijn.
Expositie
De interviews worden ondersteund door kleine portretfoto’s en illustraties van
Tabassum Abduraheem. Zij maakte bij ieder interview een verbeelding van hoe de
vrouwen als kind droomden van de toekomst.
“Goedenavond, goedenavond, goedenavond, ik ben zo blij dat u hier allemaal weer
bent.”
“Goedenavond, goedenavond, goedenavond, toen ik u zag heb ik u dadelijk
herkend.”
Met wijd gespreide armen in zijn ruim zittende bruine pak heet Wim Sonneveld
(1917-1974) het publiek welkom. Niet één, maar twee keer: theatermakers Tarik
Moree en Tim Olivier Somer vertolken namelijk beiden de cabaretier in deze
muzikale voorstelling over het leven en werk van Wim Sonneveld. De twee jonge
mannen duelleren om de beste vertolking van de legende en proberen elkaar met
feitenkennis, conferences en liedjes te overtroeven. Daarbij struikelen ze over
zichzelf, elkaar en hun omgeving. Ondertussen onderzoeken ze of je anno 2023 wel
theater kunt maken over een man die je adoreert, puur vanuit romantische en
nostalgische overwegingen?
Na succesvolle optredens op De Parade komen zij met een avondvullende
voorstelling, begeleid door de driekoppige band The Sunfields.
CQ. (als in: ‘seek you’) speelt zich af in en rond “Het Blok” – een even reëel
als mythisch flatgebouw dat zich in vergevorderde staat van verval bevindt. Een
post-apocalyptische omgeving van roest en woekering, waarin geheimen en rituelen
worden uitgewisseld onder de donkere mantel van een schijnbaar eindeloze nacht.
CQ. toont de verhalen en complicaties van verschillende bewoners van het gebouw
– onuitgesproken relaties in de trappenhal, generaties durende burenruzies, een
lift als transitplek voor verborgen liefde. Een wereld die op de onze lijkt,
waarin mensen buren zijn, maar elkaar niet kennen en niet zien. Hun verlangen
naar contact is groot, maar hun daadkracht klein.
Intussen vertelt Abattoir Fermé al een kwarteeuw verhalen over ‘de wereld achter
de wereld’. CQ. is een nieuw hoofdstuk in een boek met een stilaan enorme
impact.
De stad is oud, koud en donker.
Er staat een appartementsblok met onderin een nachtwinkel
die steevast wordt bevoorraad
maar waar nooit iemand is.
Er klinkt gefluister in de buizen op ’t toilet.
Een stem die spreekt in een vergeten taal
en om verboden dingen vraagt.
De onzichtbare buren zijn iets aan ‘t bouwen, ge kunt het horen.
Niemand weet wat.
Zij weten het ook ni.
Op een dag stond er een bouwdoos voor de deur
en de handleiding stak in de bus.
Niemand weet hoe kort de dag wordt
en hoelang de nacht gaat duren
en niemand wil alleen sterven dus –
Bon.
Ge weet wat doen.
In Een Kleine Anatomie brengen vier spelers het lichaam in kaart en leren ze het
beter kennen. Met dans en live muziek maken ze een reis langs alle ledematen,
sensaties en gevoelens die bij het lichaam horen. In het begin gaat dat nog
braaf, maar al snel kruipt de speelse ontdekkingsdrang erin. De voeten vliegen
van de vloer, de duimen dansen alle kanten op en de spelers klimmen op elkaars
schouders. Ook de stem doet mee: er wordt gezongen, gegromd, geniesd en af en
toe wat gepraat. Samen met het publiek ontdekken de spelers dat onze lichamen
allemaal verschillend zijn. Soms passen ze perfect in elkaar, soms zit er net
een grote teen in de weg.
Mijn armen zijn langer dan de jouwe, dus ik kan jou van verder weg aanraken. Jij
hebt hele kleine vingers om snel mijn veters los te friemelen. Jouw mond is het
grootst, daar past een hele boterham in. Jouw hoofd is zo klein, dat het
helemaal in mijn oksel kan verdwijnen. En hoe zit dat eigenlijk van binnen? Is
mijn honger groter dan de jouwe? Wie moet het nodigst plassen? En als
vrolijkheid een kleur zou hebben, is die dan bij iedereen anders?
Echte vrijheid, hoe ziet dat eruit? Iedereen wil het graag, maar vrij zijn en je
zo voelen is helemaal niet vanzelfsprekend. In ‘Birds’, een voorstelling vol
dans, spoken word en elektronische muziek, reflecteert choreograaf Dalton Jansen
op zijn jeugd in een woongroep van een gesloten zorginstelling. Hij keek er vaak
uit het raam naar de vogels buiten. Hoe zou het hem zelf vergaan als hij straks
vrij was? Zou hij het redden, daar in de buitenwereld? Dalton verbeeldt de
moeilijke weg naar volwassenheid van jongeren die niet thuis kunnen wonen. Hoe
deal je met de toekomst als je geen veilig nest hebt gehad? Dalton wil met
‘Birds’ laten zien dat het kan, al is het niet makkelijk. Hij won er in 2022 de
Zilveren Krekel en de Jonge Zwaan mee. “Een eerlijke, rauwe voorstelling over
een jeugd in de jeugdzorg”, schreef de Volkskrant **** en NRC zag “verplichte
kost voor jeugdhulpverleners”.
‘Toet.’ Het is Oekraïens voor ‘Hier.’ ‘Wij zijn hier.’ Dat zei president
Volodomyr Zelensky daags na de inval door de Russen in een filmpje op zijn
telefoon. ‘De president is hier, onze strijdkrachten zijn hier, de burgers zijn
hier.’ ‘Toet.’
Zelensky hier is een nieuwe én de eerste voorstelling over het leven van
Zelensky die voordat hij president van Oekraïne werd, acteur, auteur en komiek
was. De Spelersfederatie, cabaretier Patrick Nederkoorn en
theatermaker/historicus Arjen Arnoldussen delen een fascinatie voor de
onwaarschijnlijke carrière van hun voormalige collega. Hij was komiek, tv-kok,
de stem van Beertje Paddington, kandidaat bij Dancing with the Stars en acteur
in een serie waarin hij iemand speelt die president van Oekraïne wordt.
Op basis van speeches, interviews, liedjes van Zelensky’s cabaretgroep Kvartal
95 en nieuwe scènes van fictieve ontmoetingen tussen de spilfiguren van dit
verhaal, tonen we de mens achter de politicus. De Spelersfederatie is hier. Jij
bent hier en samen zoeken we in deze komische vaudeville voorstelling met
serieuze ondertoon uit wat die oorlog daar betekent voor ons hier.
“Wat hebben wij hier te maken met zij daar, hier ver vandaan. Niet zó ver. Maar
toch ver. 22 uur rijden. Het is nu 22.30 uur in Kyiv. Op 22 uur rijden liggen
mensen met hun ogen open te hopen op stilte. Een stille nacht. Kinderen dromen
geen kinderdromen. Op 22 uur rijden ligt een president met zijn ogen open naar
het plafond te staren. Zijn zoon, op een onbekende plek, hoeveel uur rijden
weten we dus niet, ligt ook naar het plafond te staren en prevelt zachtjes de
namen van de wapens die te kort komen. Wat heeft dat met ons te maken? Wij die
slapen zonder zorgen. Wij slapen in de aanloop naar deze voorstelling niet
zorgeloos maar wel met andere zorgen dan 22 uur rijden hiervandaan. Laten we
beginnen bij het begin.”
Twee oude vrouwtjes is een collectie van korte liefdesscènes over menselijk
verlangen in de nadagen van het leven. Een herkenbare, oergeestige en poëtische
voorstelling over eindigheid, gemis en dat liefde in vele vormen voorkomt, maar
boven alles universeel is.
Na vier voorstellingen naar zijn werk en een jarenlange samenwerking met
meesterverteller Toon Tellegen is Thomas, Sacha en Jos terug in het theater met
deze nieuwe voorstelling.
Twee oude vrouwtjes is een mozaïek van losse liefdestaferelen uit het dagelijkse
leven van verschillende oude vrouwen. De koppels kunnen niet zonder elkaar, maar
met elkaar is het zo nu en dan ook niet alles. Ze houden zoveel van elkaar dat
ze er bijna ongelukkig van worden. De twee vrouwtjes beminnen en bevechten
elkaar, ze hemelen elkaar op en verachten elkaar. Hoe het ze vergaat is in elke
scene, vol verlangen en weemoed, humor en tragiek, steeds verrassend anders.