Expositie Geer Steyn en Judith Pfaeltzer

Geer Steyn

Beeldhouwer en penningmaker Geer Steyn (1945) studeerde in Amsterdam kunstgeschiedenis toen hij ontdekte, dat hij zich liever uitvoerend met kunst bezighield. Dankzij zijn moeder, Bep Hollaar, die was opgeleid aan het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs, kon hij aankloppen bij een oud-klasgenoot van haar, namelijk de beeldhouwer Arie Teeuwisse. Op diens atelier op Wittenburg kon Geer Steyn zich voorbereiden op de Rijksacademie. Hij werd toegelaten en studeerde er van 1968 tot 1972, onder anderen bij V.P.S. Esser, Paul Gregoire en Theresia van der Pant. De meeste docenten op de Rijksacademie waren ‘modelleurs’, en werkten met klei of gips. Esser werkte in was, het resultaat werd op de academie door gipsgieter Ernst Kuck in gips afgegoten. Grégoire werkte zowel in was als chamotteklei, evenals Theresia van de Pant, die ook direct in gips werkte, zoals bij haar Wilhelminamonument voor het Amsterdamse Rokin. Zij was ook bedreven in steenhouwen. Na haar academietijd was zij gedurende een jaar leerling van de Belgische  ‘beeldenhakker’ Oscar Jespers. Van der Pant zou als docent aan de Rijksacademie student Geer Steyn wegwijs maken in de wereld van het steenhouwen. Met als resultaat, dat later ’onverzettelijke’ materialen als Belgisch hardsteen of graniet geen geheimen meer voor hem zouden hebben.

Judith Pfaeltzer

Met collega Theresia van der Pant, van wie Judith Pfaeltzer les kreeg aan de Rijksacademie, tekende zij jarenlang in de zomermaanden ‘met veel plezier’ in de Amsterdamse Hortus. Tekenen, al vroeg véél tekenen, was een passie, nog lang voordat beeldhouwen een rol in haar leven zou gaan spelen. Zij tekende bovendien opvallend goed, alleen ontbrak het haar aan zelfvertrouwen om er ‘iets mee te gaan doen’. Een toevallige ontmoeting zou bepalend zijn voor haar verdere toekomst. Als 16- of 17-jarige kwam zij in het atelier van de beeldhouwer, die zusje Saskia les gaf. Zij moest er een beeldje afgeven. Die ‘onbekende’ wereld en met name het ambachtelijke beeldhouwen boeiden haar dermate, dat Judith Pfaeltzer ontdekte wat zij wilde gaan doen: beelden maken. Tekeningen bleef zij maken, ook toen jaren later de opdrachten voor grote beelden voor de openbare Ruimte haar opeisten.