Het Maliebaanstation in Utrecht bestaat dit jaar precies 150 jaar. Dit jubileum
wordt door het Spoorwegmuseum gevierd met een boeiende tentoonstelling. In
diverse ruimtes van het station wordt teruggeblikt op de bouw, de verschillende
functies die het station door de jaren heen had en de mensen die er werkten.
Op 10 juni 1874 opende de Hollandsche IJzeren Spoorwegmaatschappij een zijtak
van de Oosterspoorlijn die liep van Hilversum naar Utrecht. Aan de Maliebaan
verrees een monumentaal station als opstapplaats voor de Utrechtse reizigers.
Aanvankelijk floreerde het station – je kon er opstappen op de trein naar
Parijs- maar gaandeweg verloor het station zijn belangrijke functie en werd het
stil. Dichter F. Bordewijk omschreef in 1935 de sfeer in het station treffend
als “een lijk boven aarde, dat vaak nog beklemmend onzen droom zal beheerschen”.
In 1939 viel het doek en sloot het station voor reizigersvervoer. Het
grotendeels verlaten Maliebaanstation wordt nog als rangeer- en goederenstation
gebruikt, ook vindt het Bureau van Gevonden Goederen een onderkomen in het
station. In de Tweede Wereldoorlog namen de Duitsers bezit van het
Maliebaanstation met als zwarte bladzijde de deportatietransporten van Utrechtse
Joden. Na de oorlog werd besloten dat het Maliebaanstation de “blijvende
behuizing” zou worden van het Spoorwegmuseum. Op 28 november 1953 was het zover,
voor een kwartje entree konden bezoekers een gedeelte van het nieuwe museum
bezoeken. Pas in november 1954 was het gehele museum klaar en vond de officiële
opening plaats. In 2005 werd het station weer in authentieke staat teruggebracht
en sindsdien fungeert het als monumentaal entreegebouw van het vernieuwde
Spoorwegmuseum.
